کتاب نوع بشر

درباره ی کتاب:
روبر آنتلم در نوشتن خاطرات ایام سپری کرده اش در اردوگاه های نازی بر آن بوده تا از داوری و حتی محکوم کردن فردی حذر کند، قضاوت را بگذارد به عهده ی تاریخ. می شود گفت که دقیق ترین رویکرد تحلیلی به این اثر (رمان – شاهد) مشخصا از جانب مریس بلانشو صورت گرفته؛ جالب این که در مواردی رمان درد (نوشته ی مارگریت دوراس، همسر آنتلم) را آن روی سکه ی نوع بشر دانسته است؛ دو قوس مکمل یک دایره، یکی این سو و دیگری در آن سوی سیم خاردار. چکیده ای که در پی می آید موخره ای است که بلانشو برای نوع بشر نوشته است:
وقتی انسان از سر نیاز مجبور شود که به حضیض آزمندی تن در دهد، وقتی از سر اجبار «زباله خوار» شود، دیگر می شود فهمید که چرا شده است موجودی محدود به خود و با انکار آنانی که انکارش می کنند تنها نیازش این می شود که رابطه بشری را برساند به بدوی ترین شکل آن، البته نیاز به هر حال متغیر است و به معنی دقیق کلمه به نحوی بنیادی تبدیل می شود به نیازی بی زایند، ناکام مانده، بی درون مایه و به عبارتی رابطه ای عریان با زندگی عریان. نانی که از گلو پایین می رود صرفا پاسخی است بی واسطه به ضرورت نیاز و نیاز هم فی نفسه و بی واسطه نیاز به بقاست. لویناس در برخی از تحلیل هایش نشان داده است که نیاز همواره لذت توامان است. در مواجهه با تجربه ی آنتلم – تجربه ی آدمی که رسیده بود به حضیض و به آخرین نقطه ی نقصان پذیری – با مقوله ای رو به رو می شوم که در برگیرنده ی نیازی است بنیادین که مرا نه به خویشتنم سوق می دهد و نه به رضایت از خویش، بلکه هدایتم می کند به وجود ناب و بی غش بشری، به وجودی زیسته در بی نیازی. این قضیه بی شک ربط پیدا می کند به نوعی خودخواهی بدون خود به حیطه ای که فرد مصر به بقا و نیز محکوم به بقا، به شیوه ای متوسل می شود که باید اسمش را گذاشت رذالت زیستن، و اصرار به دوام زیستن. این وابستگی محمل نیازی است که هیچ سنخیتی با نیاز خود شخص ندارد، نیازی است تهی و خنثی، و به صورت بالقوه در همگان هست. حرف آنتلم بیش و کم این است که «زیستن، بر این اساس، به تمامی مقدس است.»