کتاب دکارت (متفکران ماندگار – 2)

درباره ی کتاب:
میان افسانه هایی که درباره ی بزرگان بر سر زبان هاست و سرگذشت آن ها همواره همخوانی وجود ندارد. از ذهن ما با رضا و رغبت اسطوره می تراود؛ این شیوه ی طبیعی ذهن ماست تا خود را با آنچه از آن فراتر می رود یا فوق طاقت آن است منطبق سازد. به این ترتیب ذهن ما با پریدن از روی راه های صعب العبور، راه هایی که گذر از آن ها برای نیروی بی رمق ما زیاده دشوار است، امر معجزه آسا و اعجاب آمیز را ماوای خود می سازد. اسطوره واکنش خود انگیخته ی دستگاه روانی ماست در برابر قدرتی مستاصل کننده، نیرویی که استیصال می آورد، در برابر تنشی شاعرانه یا تنش ناشی از تاثیری که استیصال آور است و در برابر قابلیتی که مستاصل می کند. به عبارت دیگر اسطوره واکنش دفاعی ماست در برابر استیصال.
اما وقتی سخن از دکارت به میان می آید، حتی نیازی به این نیست که علم را به خدمت بگیریم تا دریابیم که او تا چه اندازه با مکتب پرآوازه ی دکارتی اش بیگانه است: کافی است آثارش را بخوانیم. اما خواندنی که توام با حسن نیت، سادگی و انعطاف پذیری باشد – خواندنی همراه با سادگی و بی پیرایگی درست مانند حالتی که هنگام خواندن رمان داریم. چرا رمان؟ خود دکارت است که چنین می گوید: «خواستم که زن ها هم بتوانند چیزی از گفتار در روش دریابند»