کتاب داستان اضطراب من

درباره ی کتاب از زبان نویسنده:
سه سال پیش، در بعد از ظهری، روی مبل لم داده بودم و مطالعه می کردم که ناگهان ایده ای مثل نور سفینه ی مریخی ها ذهنم را تسخیر کرد. می خواهم آنچه را الهام بخشم در نوشتن این رمان بوده تعریف کنم، اما به نظرم، این ایده را تمام زندگی به همراه داشته ام. «همه چیز را از کودکی در مورد خودمان می دانیم، فقط آشکارش نمی کنیم.» همانطور که لئا قهرمان داستان می گوید. زنی را تصور کردم آگاه به این که نباید بیش از این به خاطر نیمه ی تاریکش شرم زده باشد و نیمه ی تاریکش اضطراب است. لئا از اضطراب متنفر است چون مادرش را ویران کرد، اما وقتی بزرگ شد، نتوانست از سرنوشت خودش فرار کند: او نیز طعمه ی افکار وسواسی شده، نسبت به هر آنچه در زندگی سر جایش نیست. هر چند در حقیقت زندگی نسبتا خوبی دارد: سه فرزند، شغلی انگیزه بخش و شالوم شوهرش که لئا عاشق اوست، گرچه همواره در تضادند و ناراضی.
«شالوم اعتقاد دارد عاشق شدن ما فاجعه بود. هر چند فکر می کنم بیشتر از او من به خاطر این عشق اسفبار در رنج و عذابم، شالوم در مورد چیزهایی که آزارش می دهد حرفی نمی زند. شالوم در مورد احساسات، عشق بازی و سلامتی صحبت نمی کند. سردی شالوم دردی در نقطه ای مشخص از بدنم ایجاد می کند.» چرا بعضی ها عاشق کسی می شوند که عذابشان می دهد؟ و تا چه حد بدن انسان می تواند ناخشنودی را تحمل کند؟ در زندگی لئا، به ناگاه، سر و کله ی بیماری و آدم های جدید پیدا می شود. کنجکاو می شود و تقریبا خوشحال؛ هیچ کس نمی تواند از نویسنده ای مضطرب و افسرده که با حوادثی مهم دست و پنجه نرم می کند خوشحال تر باشد.