رمان خواب در باغ گیلاس

نوشته ی پشت جلد:
تاریخ القاب بسیاری به من داد مانند فرزند بین النهرین و نواده ی گیلگمش و پسرخاله ی حمورابی، اما از آن همه القاب جز ناکامی و شکست چیزی ندیدم. یکی از پناهجوها غرولندکنان کنارم نشست که چرا شماره ی صد و یازده نصیبش شده:«لعنت، این دیگه چیه؟! مرد، ما رو به یه مشت عدد تبدیل کردن! خدا لعنتشون کنه.» دم گوشش گفتم:«بگو خدا مسببش رو لعنت کنه برادر یک یک یک.» همان جا بحثمان درگرفت که کدام گروه مستحق لعن و نفرینند، صداهایمان بالا رفت، اما خیلی زود فهمیدیم لعنت فرستادن به هیچ وجه دیگر اسم های از دست رفته مان را برنمی گرداند و ما ته مانده ی عمرمان را با همین شماره های مزخرف در مدارک پناهندگان خواهیم گذراند و آرام شدیم.