کتاب گریز دلپذیر

معرفی کتاب گریز دلپذیر
«گریز دلپذیر» نوشته آنا گاوالدا (-۱۹۷۰)، نویسنده موفق معاصر فرانسوی است. این کتاب پرفروش‌ترین رمان اروپا شد و به بیش از ۲۶ زبان زنده دنیا ترجمه شده است.

«گریز دلپذیر» رمانی دل‌انگیز است که داستان چهار خواهر و برادر را بیان می‌کند که پس از عبور از سال‌های کودکی و همبستگی‌شان، بار دیگر به بهانه‌ای دور یکدیگر جمع می‌شوند و ناخواسته، به دور از دغدغه‌های بزرگسالی، کودکی‌شان را از نو تجربه می‌کنند.

سایمون، گرانس و لوفا، برای دیدن برادرشان وینسنت، که به عنوان راهنمای تور، در خارج از شهر کار می‌کند، با یکدیگر به سفر می‌روند. چهار خواهر و برادر بار دیگر در کنار یکدیگر جمع می‌شوند و همه پیمان‌ها و خواسته‌ها، شادی‌ها و لذت‌های کودکی‌شان را یادآوری می‌کنند و برای مدت کوتاهی از روزمرگی بزرگسالی‌شان دور می‌شوند…

در بخشی از کتاب می‌خوانیم:

همین که همه رفتند، مردک عقب مانده که از شر همه راحت شده بود، در بین دود سیگارش ناپدید شد.

کم‌کم داشتیم از خودمان می‌پرسیدیم بارونِ عزیزمان کی لطف می‌کند خودش را نشان دهد…

سرم را تکان می‌دادم و مدام می‌گفتم:

«نیشگون‌ام بگیرید… باورتان می‌شود؟… این دیگر چه کوفتی بود…»

سیمون جذب سازوکار پل متحرک شده بود و لولا با گل‌های سرخ ور می‌رفت.

بالاخره وینسنت لبخندزنان ظاهر شد. یک شلوار جین رنگ و رو رفته پوشیده بود و یک تی‌شرت.

«هی! شما این‌جا چه غلطی می‌کنید؟»

«دلمان برای‌ات تنگ شده بود…»

«واقعاً؟ چقدر عالی.»

«اوضاع چطور است؟»

«عالی‌ست. مگر قرار نبود عروسی هوبرت باشید؟»

«آره اما راه‌مان را گم کردیم.»

«آهان… چه‌باحال.»

او همین‌طوری بود. آرام، مهربان. ماجرای دیدن ما را زیاد بزرگ نکرد اما هم‌زمان از دیدن ما خیلی خوشحال بود.

دلقک دیوانه‌ی ما، یک مریخی تمام عیار، برادر کوچک‌مان، وینسنت خودمان.

جالب بود.

دست‌هایش را به دوطرف باز کرد و گفت:

«نظرتان درباره‌ی کمپ خوشگل من چیست؟»

«آره، چرا همه را این‌طوری سر کار گذاشتی؟»

در بخش دیگری از کتاب میخوانیم

وقتی رسیدیم، آخرین بازدید از قصر شروع شده بود. مردکی سفیدرو مثل ماست وارفته، چرک و چروک با نگاهی یخ‌زده، توصیه کرد در طبقه اول به گروه بپیوندیم. گروه بازدید عبارت بودند از توریست‌هایی سرگردان، زنانی با ران‌های وارفته، زن و شوهر آموزگاری که شبیه شیطان‌زده‌ها بودند، خانواده‌هایی جفت‌وجور، بچه‌هایی نق نقو و یک مشت هلندی. وقتی رسیدیم همه به سوی ما برگشتند. ونسان هنوز ما را ندیده بود. پشتش بود و با شور و حرارتی باورنکردنی درباره بالکن عمارتش توضیح و تفسیر می‌داد. اولین شوک: یک کت آبی رنگ رنگ ورو رفته با پیراهن راه راه به تن داشت، دکمه سرآستین هم داشت، شال گردنی نازک در یقه‌اش فرو کرده بود، شلواری عجیب و غریب با پاچه پاکتی به پاداشت. ریشش را از ته زده بود و موهایش را با نمی‌دانم چه رو به عقب، به کف سرش چسبانده بود. دومین شوک: هر چه دلش می‌‌خواست می‌گفت. پرت و پلا می‌گفت. این که این قصر از چند نسل پیش، متعلق به خانواده او بوده است. امروز در قصر تنها زندگی می‌کند در انتظار تشکیل خانواده است تا از نو خندق‌های باغ را پر از آب کند. می‌گفت قصر مکانی نفرین شده است چون مخفیانه ساخته شده، آن هم برای معشوقه سومین حرامزاده فرانسوی اول. معشوقه ، دخترکی کافر بوده که از عشق فرانسوا دیوانه شده و در آتش حسادت می‌سوخته، می‌گویند یکی از جادوگرهای قهار زمان خودش بوده است. و خانم‌ها، آقایان، امروز هنوز، شب‌هایی که ماه در ده روز اول قمری، حنایی رنگ می‌شود، صداهای بسیار عجیبی به گوش می‌رسد، انگار نوع عجیبی از پرنده‌های شکاری در سرداب‌های قصر به پرواز در‌می‌آیند، سرداب‌هایی که در گذشته به جای زندان از آن‌ها استفاده می‌شد. هنگام بازسازی آشپزخانه‌ای که چندی پیش دیدید، پدربزرگم استخوان‌هایی پیدا کرد که تاریخ‌شان به جنگ‌های صد ساله می‌رسید و نیز سکه‌هایی که با مهر لویی نهم ضرب شده بوند. آن قالی را در سمت چپ می‎‌بینید؟ متعلق به قرن هفتم میلادی است.