کتاب چهل نامه کوتاه به همسرم

کتاب صوتی چهل نامه کوتاه به همسرم اثر نادر ابراهیمی، یکی از سه‌گانه‌های عاشقانه نادر ابراهیمی و از محبوب‌ترین آثار ایشان است که خطاب به همسرش که عصای دستِ تفکر، هم‌اندیش و هم قدم او در زندگی بوده، بی‌تکلف سخن می‌‌گوید.

نادر ابراهیمی یکی از برترین و معروف‌ترین خطاطان در زمان قدیم بود. وی کتاب چهل نامه‌ی کوتاه به همسرم را زمانی نوشته که به تمرین خطاطی می‌پرداخته است. چنانچه خودش در آغاز کتاب چنین می‌نویسد: آن روزها که تازه تمرین خطاطی را شروع کرده بودم، حدود سال‌های 63 تا 65، به هنگام نوشتن، در تنهایی، در فضایی که بوی تلخ مرکب ایرانی در آن می‌پیچید و صدای سنتی قلم نی، تسکین‌دهنده‌ی خاطرم می‌شد، غالبا به یاد همسرم می‌افتادم که او نیز همچون من و شاید نه همچون من اما به شکلی، گه‌گاه و بیش از گه‌گاه، دل‌گرفتگی، قلبش را خاکستری رنگ می‌کرد.

این‌ها، تنها نامه‌هایی ساده نیستند، بلکه سرشار از غرضی محبانه‌اند برای تمام عاشقان سرزمینمان که زبان خوش فارسی می‌دانند. پس غنیمت است، بشنوید و بسیار بشنوید.

نادر ابراهیمی، نویسنده، ترانه سرا، مترجم، روزنامه نگار و مستندساز، طی 57 سال فعالیت حرفه‌ای خود بیش از 90 اثر هنری به یادگار گداشته است. از جمله معروف‌ترین آثار نادر ابراهیمی عبارت است از: بار دیگر شهری که دوست می‌داشتم، چهل نامه کوتاه به همسرم و یک عاشقانه آرام.

در قسمتی از کتاب صوتی چهل نامه کوتاه به همسرم می‌شنویم:

عزیز من!
از این که می‌بینی با این همه مسأله برای سخت و جان گزا اندیشیدن، هنوز و باز، همچون کودکان سیر، غشغشه می‌زنم؛ بالا می‌پرم، ماشین‌های کوکی را کف اتاق می‌سُرانم، با بادکنک بادالویی که در گوشه‌ای افتاده بازی می‌کنم و به دنبال حرکت‌های ساده لوحانه و ولگردانه‌اش، ولگردانه و ساده لوحانه می‌روم تا باز آن را از خویش برانم، و ناگهان به سرم می‌زند که بالارفتن از دیوار صافِ صاف را تجربه کنم گر چه هزاران بار تجربه کرده‌ام، و با سرک کشیدن‌های پیوسته و عیارانه به آشپزخانه، دلگی‌های دائمی‌ام را نشان می‌دهم، و نمک را هم قدری نمک می‌زنم تا قدری شورتر شود و خوشمزه تر، مرا سرزنش مکن، و مگو که‌ ای پنجاه ساله مرد! پس وقار پنجاه سالگی‌ات کو؟

نه…
همیشه گفته‌ام و باز می‌گویم، عزیز من، کودکی‌ها را به هیچ دلیل و بهانه، رها مکن، که ورشکست ابدی خواهی شد…
آه که در کودکی، چه بی‌خیالی بیمه کننده‌ای هست، و چه نترسیدنی از فردا…

بانوی من!
مگر چه عیب دارد که انسان، حتی در هشتاد سالگی هم الک دولک بازی کند، و گرگم به هوا، و قایم باشک، و اَکَردوکِر، و تاق یا جفت، و «نان بیار کباب ببر» و «اتل متل»… جداً مگر چه عیب دارد؟ مگر چه خطا هست در این که برای چیدن یک دانه تمشک رسیده که در لابلای شاخه‌های به هم تنیده جا خوش کرده است، آن همه تیغ را تحمل کنیم؟
مگر کجای قانون به هم می‌خورد، اگر من و تو، و جمع بزرگی از یاران و همسایگانمان، در یک روز زرد پائیزی، صدها بادبادک رنگین را به آسمان بفرستیم و کودکانه به رقص‌های خالی از گناهِ آن‌ها نگاه کنیم؟ بادبادک‌ها، هرگز ندیده‌ام که ذره‌ای از شخصیت آدم‌ها را به مخاطره بیندازند. باور کن!

اما شاید، طرفداران وقار خیال می‌کنند که بادبادک بازی ما، صلح جهانی را به مخاطره خواهد انداخت، و تعادل اقتصاد جهانی را، و عدل و انصاف و مساوات جهانی را… بله؟

بانوی من!
این را همه می‌دانند: آنچه بد است و به راستی بد است، چرک منجمد روح است و واسپاری عمل به عقده‌ها، نه هواکردن بادبادک‌ها… ای کاش صاحبان انبارهای چرک منجمد و دارندگان عقده‌های حقارت روح نیز مثل همگان بودند. آن وقت، فکرش را بکن که چه بادبادک بازی عظیمی می‌توانستیم در سراسر جهان به راه بیندازیم، و چقدر می‌خندیدیم…

بشنو، بانوی من!
برای آن که لحظه‌هایی سرشار از خلوص و احساس و عاطفه داشته باشی، باید که چیزهایی را از کودکی با خودت آورده باشی؛ و گهگاه، کاملاً سبکسرانه و بازیگوشانه رفتار کرده باشی. انسانی که یادهای تلخ و شیرینی را، از کودکی، در قلب و روح خود نگه ندارد و نداند که در برخی لحظه‌ها واقعاً باید کودکانه به زندگی نگاه کند، شقی و بی‌ترحم خواهد شد…

حبیب من!
هرگز از کودکی خویش آن قدر فاصله مگیر که صدای فریادهای شادمانه‌اش را نشنوی، یا صدای گریه‌های مملو از گرسنگی و تشنگی‌اش را… اینک دست‌های مهربانت را به من بسپار تا به یاد آن‌ها بیاورم که چگونه باید زلف عروسک‌ها را نوازش کرد…