کتاب مارکس اسپینوزا می خواند – قدرت فقر

درباره ی کتاب:
اثر مارگریتا پاسکوچی کتابی است خوشخوان وقتی ریسمان آریادنه ای را دنبال می کنیم که ذکاوت و قدرت برسازنده ی ما را به جنگ مینوتور سرمایه دارانه رهنمون می شود. ما، در این توسل به افسانه ها، افسانه های مشابه دیگری نیز می یابیم که تخیلمان را چندان برنمی انگیزند. نه ایکاروس که به شیوه ای یوتوپیایی می خواهد از مصیبتی بگریزد که سرمایه تحمیل می کند، و نه هرکول که در مقام رفرمیستی شایسته همواره فکر می کند قدرتمندتر از دشمن است – تا جایی که توهم به هزیمت ختم می شود. نه؛ در این جا مسئولیت اخلاقی و انقلابی مان شناخت را به جانب فقر سوق می دهد – نه به سوی یوتوپیا و نه به جانب تکبر رئالیستی بلکه در عوض به سوی تجربه ی فقر. پاسکوچی می گوید فقرا قدرتمندند. او مارکس را در مقام خواننده ی اسپینوزا تفسیر می کند: با وجود این، شاید در این جا چیزی بیش از آنی وجود دارد که در آثار اسپینوزا و مارکس می توان یافت. برای چنگ زدن بر این چیز «بیشتر» ریسمان واپسینی در کار است که باید بدان متوسل شد: گره زدن تجربه ی فقر به هستی شناسی میل، به عبارت دیگر به هستی شناسی عشق.