کتاب بیداری

درباره ی کتاب:
گذشته برایش چیزی در چنته نداشت و هیچ درسی به او نمی داد که بخواهد وقعی به آن بگذارد. آینده رازی سر به مهر بود که هیچ وقت در پی آن نبود که سر از آن در آورد. فقط حال مهم بود، از آن او بود و شکنجه اش می داد، همانطور که در آن لحظه داشت چنین می کرد با قطعیتی سخت آزار دهنده به او می قبولاند که هر آنچه داشت از دست داده است، که هر آنچه آن موجود تازه بیدار شده در درونش، آن وجود سراپا شور، تمنا می کرد از او دریغ شده است…
بیداری، به دور از نمادهای بیدارگرانه ی انقلابی، قصه ی زنی معمولی است که خرده رویاهایی دارد و سر سوزن ذوقی، از رفاه زندگی زناشویی دلزده است، با ملال روزمره اش می جنگد، درکی از « موهبت مادری » و « شکوه همسرداری » ندارد، به سنت ها پشت می کند و آخر سر هم به دست خود به فنا می رود. روایت آشنای زن طبقه ی مرفه قرن نوزدهمی که نمونه های اعلایش را در مادام بوواری گوستاو فلوبر، آناکارنینای لف تالستوی، و هدا گابلرهنریک ایبسن دیده ایم، با این تفاوت که حالا نویسنده ی داستان زن است. تا اواسط قرن بیستم، بیداری رمان مهجوری بود که به اسم « ادبیات شهرستانی » در قفسه ی کتابخانه های آمریکا خاک می خورد یا نم می کشید. اما اتفاقات مهم دهه های بعد، یعنی دهه های انقلابی شصت و هفتاد میلادی، رونق دوباره ای به قصه ی ملال کیت شوپن داد تا جایی که انتشارات آمریکایی غول آسای « نورتون » چاپ این کتاب را پذیرفت و دیری نگذشت که این اثر در برنامه ی ثابت مطالعات دانشگاهی آمریکا گنجانده شد و جایگاه رفیعی به دست آورد که تا پیش از آن به آثاری در قواره ی بهشت گمشده ی جان میلتون و موبی دیک هرمان ملویل داده می شد…