رمان تازه عروس

گزیده ای از رمان:
وقتی به نزدیکی دهکده رسیدند، جووانی چمدان را به زمین گذاشت و با انگشت جایی را نشان داد و گفت رسیدیم. آن جا دهکده ی ماست. ماریا هم چمدانش را روی زمین گذاشت و قبل از آن که جوابی بدهد، دستی به چهره اش کشید که از خستگی حمل چمدان، گلگون شده بود، به گیسوان عرق کرده اش نیز دستی کشید. و بعد گفت «جای قشنگی است» سعی داشت در آن مکث کوتاه، با عجله ی هر چه تمام تر از آن مناظر لذت ببرد. به خانه هایی که در دوردست در دشت های زیر آفتاب به چشم می خوردند خیره شد، ولی خانه ها، درختان و دشت ها در نظرش در هم می آمیختند و او، همه چیز را از پشت پرده ای سبز و مه آلود می دید. صدای یک نواخت قطار هنوز در گوشش باقی بود، حس می کرد که هنوز دارد گوشه ی کوپه ی قطار، تکان تکان می خورد. شوهرش پرسید: خسته شده ای؟ او لبخندزنان جواب داد: نه، نه…