رمان ابیگیل

نوشته ی پشت جلد:
برای سومین بار خودش را در حال دویدن در طول چمن باغچه یافت، در هوای سرد و بنفشه بوی ساعات پایانی شب، در حال عبور از کنار مجسمه ی ابیگیل، و برای سومین بار، رسیدن به دروازه ای که دو شب پیش پشتش آن صدا آنطور مدهوشش کرده و فریبش داده بود. اگر قفل در را همانطور که میتسی هورن گفته بود باز خواهد بود، باز نکرده بودند چه باید می کرد؟ یا اگر کسی دیده بود که باز است و دوباره بسته بودش و او نمی توانست بیرون برود؟ ناقوس کلیسای سفید با طنین بم مردانه اش ساعت نه را اعلام کرد: دانگ، دانگ، دانگ. در فلزی را با احتیاط هل داد. با اولین فشار او از جا حرکت کرد و بدون صدا بازشد. از در بیرون رفت.. و در جا خشکش زد.
آنا ماندو در باره ی این رمان می گوید:«روایتی پر تنش و عمیق که تصویری استادانه از سادگی و خامی جوانی ترسیم می کند، سادگی ای که هر آن بیم از دست رفتنش می رود… سابوی تر دست در یک آن، زمان و تاریخ و حماقت بشری، همه را از چشمان معصوم کودکی بر ما آشکار می کند.»