کتاب ایدۀ نمایش

این کتاب حاوی نه مقاله درباره هنر و نمایش است که سابق بر این تمامی این مقالات درنیمه دوم دهه شصت در مجله نمایش به چاپ رسیده‌اند.

مراد فرهادپور در پیشگفتار کتاب توضیح می‌دهد:
فصل مشترک این مقالات تئاتراست. اما محتوای همه مقالات اساسا فکری و نظری است تا وجه و حسی هنری. ایده‌ها و بصیرت‌های نهفته در این مقالات به خواننده اجازه می‌دهد تا به آنچه در صحنه تئاتر می‌بیند با دیدی انتقادی‌تر و تاملی‌تر نگاه کند.
مقالات ترجمه شده این کتاب عبارتند از: تلاش برای فهم “دست آخر” نوشته تئودور آدورنو، گفتاری در حاشیه دست آخر نوشته مراد فرهاد پور، برشت و تئاتر حماسی اثر فردریک یوئین، وضعیت‌های دراماتیک اتین سوریو اثر روبرت اسکولز، تئاتر از زبان سارتر، سنتهای دوگانه هنر نمایش جدید اثر اریک بنتلی، برشت و ایزنشتاین: مونتاژ در هنر جدید اثر راینر فردریش، شکسپیر اثر یوهان گوتفرید هردر، هنر نمایش از ایبسن تا الیوت به قلم ریموند ویلیامز.
آدورنو در مقاله “تلاش برای فهم دست آخر “توضیح می‌دهد آثار بکت تبیین وضعیتی اگزیستانسیال نیستند بلکه در آثار بکت روش ادبی بدون هیچ قصد و نیت از قبل طرح شده‌ای تسلیم گنگی و بی معنایی می‌شود.

فرهادپور در گفتاری در حاشیه دست آخر توضیح می‌دهد آدورنو در همان صفحات اول به این نکته اشاره دارد که آثار بکت در واقع غیر قابل تفسیراند و یا در مقابل تفسیر مقاومت می‌کنند. تفسیر هم از نظر آدورنو ایده اصلی فلسفه است. اما اثر بکت در مقابل تفسیر مقاومت می‌کند و در عین حال از درون خواهان تفسیر است. مشخصه آثار بکت بی‌معنایی است.
فرهادپور معتقد است این ویژگی همه آثار مدرن است که هر یک به نحوی دعوی معنا را طرد می‌کنند و از این نظر با آثار کلاسیک متفاوتند چرا که در آثار کلاسیک فرد را در برابر یک کلیت با معنا قرار می‌دهند و فرد اصولا با این پیش فرض به سراغشان می‌رود و این امر در مورد رمان، نقاشی ، مجسمه سازی و غیره هم صدق می‌کند. اما آثار هنری مدرن این ادعا را کنار می‌گذارند و نتیجه آن هم بروز این شکایت همیشگی بوده است که ما نمی‌توانیم این گونه آثار را بفهمیم و آیا این کارها هنر است یا نوعی بازی مسخره برای دست انداختن مردم.