شعر شهری

بازنمایی هویت و روابط شهری در شعر معاصر ایران در شصت سال اخیر شامل بازه‌ی زمانی ۱۳۳۰ تا ۱۳۹۰ می‌شود. شعرهایی که به مناسبات اجتماعی انسان‌ها و روابط بین آن‌ها پرداخته و «شهر» نقش کلیدی در بازآفرینی فضای شهری آن شعر داشته است. از دیگر مشخصات این‌گونه شعرها، به دورشدن از فضاهای روستایی، مکان‌مندبودن فضا در شعر، بازتاب المان‌های شهری، ایجاد پرسش‌ها و بازتاب دغدغه‌های انسان شهری امروز می‌توان اشاره کرد. در این کتاب با استفاده از روش نورمن فرکلاف در سه بعد توصیف، تفسیر و تبیین به بررسی اشعار ۱۲شاعر معاصر؛ احمد شاملو، فروغ فرخزاد، محمدعلی سپانلو، محمد مختاری، تیرداد نصری، بیژن نجدی، شمس لنگرودی، سید علی صالحی، حافظ موسوی، گراناز موسوی، کورش کرم‌پور و علیشاه مولوی که از لحاظ کمیت شعرهای فراوانی با فضای شهری دارند، پرداخته شده است و سپس به مولفه‌های به‌دست‌آمده‌ی شصت‌سال شعرشهری مانندِ تقابل سنت و مدرنیته، خشونت در شهر (آشکار و پنهان)، اعتراض‌های شهری، انسان ایرانی، اضطراب‌های شهری، تجربه و سایه‌ی جنگ در شهر، جنسیت و شهر و مفهوم شهروندی…