رمان از پنجشنبه ها متنفرم

گزیده ای از رمان:
دقیقه هایی طولانی در سکوت می گذرد و فقط چند باری اوست که با رفتارش این روند را تکه تکه می کند. از کنار تالار وحدت که می گذریم، سرسری چشم می اندازد روی شلوغی جلو ورودی و بعدش نگاهی طولانی می اندازد بیرون شیشه و زیر لب می گوید:« این دور و برها زیاد خاطره ریخته روی در و دیوار.» و پنجره را بالا می کشد و با پشت انگشت هایش بخار روی شیشه را پاک می کند. چه جمله ی مسخره ای! می پرسم:« کتاب زیاد می خوانید؟» از گوشه ی چشم می بینم که نگاهم می کند:«یک زمان هایی.» با نوک انگشت هایش به پلاستیک روی داشبورد اشاره می کند:«برای کسی گرفتم» و می پرسد:«شما چطور؟» نمی دانم به چه دلیلی لبخند می زنم…