دوازده نظریه درباره طبیعت بشر

معرفی کتاب دوازده نظریه دربارۀ طبیعت بشر اثر مجموعه ی نویسندگان
بیش از پنج نسخه ی قبلی از کتاب “ده نظریه طبیعت بشر” به اهتمام مجموعه ای از نویسندگان، مقدمه ای چشمگیر و محبوب از برخی از تأثیرگذارترین تحولات در اندیشه غربی و شرقی را ارائه داد. نسخه ی ششم ، در این کتاب با عنوان “دوازده نظریه از طبیعت بشر” ، فصل هایی درباره ی اسلام (توسط پیتر رایت) و فروید( موضوعات مربوط به کنفوسیونیسم) ، هندوئیسم ، بودیسم ، افلاطون ، ارسطو ، کتاب مقدس ، کانت ، مارکس ، سارتر و داروینیسم افزوده شده است. نویسندگان کتاب ،ایده های مکاتب ذکر شده و دیگر متفکران و سنت ها را به گونه ای ترکیب می کنند که به دانشجویان کمک می کند، درک کنند که بشر چگونه برای درک ماهیت خود تلاش کرده است.
کتاب “دوازده نظریه از طبیعت بشر” برای ترغیب دانشجویان به تفکر انتقادی نسبت به خود و تأکید بر شباهت ها و اختلافات بین بسیاری از نظریه ها ، هر یک را بر اساس چهار نکته بررسی می کند که این نکات شامل: ماهیت جهان ، ماهیت بشریت ، تشخیص بیماری های بشریت و درمان پیشنهادی برای این مشکلات می باشد . این اثر مروری بی نظیر بر دوره های مقدماتی در طبیعت انسانی ، فلسفه ، مطالعات دینی و تاریخ روشنفکرانه است. “دوازده نظریه از طبیعت بشر” کتابی است منحصر به فرد که با مطالب تفکر بر انگیز خود، دانشجویان و خوانندگان دیگر را درگیر کرده و ایجاد انگیزه می کند تا در نظر بگیرند که چگونه می توانیم خود و جامعه ی بشری را درک کنیم و با بهره بردن از مطالب این کتاب، جوامع را بهبود بخشیم.
قسمت هایی از کتاب دوازده نظریه دربارۀ طبیعت بشر 
بیش تر از سی سال پیش، یکی از استادان ممتاز مطالعات اسلامی دانشگاه شیکاگو، فضل الرحمان [ملک]، به این نکته اشاره کرد که با وجود آن که در قرآن بیش از ۲۵۰۰ بار کلمه «الله» آمده است، اما موضوع اصلی کتاب نه خدا، بلکه نوع بشر است. قرآن خود را وسیله «هدایت» بشریت معرفی می کند. اما هدایتی که به صورت «تذکر» [یا یادآوری] است. اصلا یکی از القاب یا نام هایی که قرآن به خود نسبت می دهد «ذکر» [یادآوری کننده] است. معنای تلویحی این سخن آن است که کتاب خدا را نباید منبع آگاهی های تازه درباره خداوند یا نوع بشر بدانیم؛ بلکه رسالت آن و رسالت پیامبری که آن را آورده تلنگر زدن به حافظه مخاطبان است، یادآوری چیزهایی است که از پیش می دانستند اما فراموش کرده اند. با در نظر داشتن عقیده مسلمانان که قرآن را «وحی» الهی می دانند، شاید این ادعا برای خواننده قدری عجیب باشد. اما همان گونه که دیدیم، قرآن از منظر بازبینی و اصلاح به کتب عهدینی نظر دارد. این رابطه شبیه رابطه عهد جدید با متون مقدس یهودیان است. از این رو، شاید بد نباشد این طور فرض کنیم که قرآن به خوانندگانش چیزی شبیه «عهد سوم» ارائه می کند، نه نظام دینی یکسره تازه ای در عرصه اندیشه و عمل.