فلسفه فیزیک

فلسفه و فیزیک هر دو می خواهند به درکی روشن از جهانی برسند که هر آینه در آن زندگی می کنیم. پرسش از ماهیت بنیادی واقعیت های فیزیکی، همزمان، پرسشی فلسفی و فیزیکی است. فیزیک به بررسی سرگذشت جهان فیزیکی در فضا و زمان ( یا فضا-زمان) می نشیند، اما خود فضا و زمان وجودهایی مبهم اند که بر حواس نیز پدیدار نمی شوند؛ آن ها نه هیچ رنگی دارند و نه هیچ طعم، صدا، بو یا شکلی عینی، بلکه ظاهرا ساختاری هندسی دارند.
کتاب پیش رو در پی واکاوی ماهیت این ساختار، نخست نظریه ی نسبیت را به مثابه ی نظریه ای در باب هندسه ی فضا و زمان بررسی می کند و در گام بعد به سراغ نسبیت خاص و نسبیت عام می رود.
گزیده ای از کتاب:
کل واقعیت فیزیکی ای که با روش عمومی سودمندی بررسی می شود، به فلسفه فیزیک مربوط است. مثلا دنیای فیزیکی با جنبه های فضایی و زمانی نمایان می شود، بنابراین وجود و ماهیت فضا و زمان (فضا-زمان) مبحثی اساسی است. به طور مشابه، ماده، یعنی خمیر مایه ای که میزها، صندلی ها و سیارات از آن ساخته می شوند نیز مبحثی اساسی است. منظورم از «با روش عمومی» این است که عمومی ترین سوال درباره ماده آن است که ماده چه نوع چیزی است…
فلسفه فیزیک شاخه ای از فیزیک است که به معنی واقعی کلمه با فیزیک مرتبط است. انواع سوال هایی که می کنیم در زمره سوال هایی است که فیزیکدان ها می پرسند و همچنین در زمره ی سوال هایی است که نظریه های فیزیکی به لحاظ تاریخی کوشیده اند تا به آنها پاسخ دهند. اما بخش شگفت آوری از فیزیک می تواند بدون جواب این سوال ها پیش رود…