سانسور و آزادی مطبوعات

درباره ی کتاب:
سانسور مبارزه را نابود نمی کند بلکه آن را یک جانبه می کند، مبارزه ای آشکار را به مبارزه ای پنهان تبدیل می کند، مبارزه بر سر اصول را به مبارزه ی اصول بدون قدرت با قدرتی بدون اصول تبدیل می کند. سانسور حقیقی که بر ذات آزادی مطبوعات استوار ست همانا نقد است. این دادگاهی است که آزادی مطبوعات از خودش ایجاد می کند. سانسور نقدی است که در انحصار حکومت قرار می گیرد. آیا هنگامی که سانسور نه علنی بلکه پوشیده است؛ هنگامی که نه تئوریک بلکه عملی است، هنگامی که نه فراتر از احزاب بلکه خود یک حزب است؛ هنگامی که نه چون چاقوی تیز خِرَد بلکه قیچی کند خودسرانگی است، هنگامی که نقد می کند اما خود بدان تسلیم نمی شود، هنگامی که در جریان تحقیق خویش خود را انکار می کند، و سر انجام هنگامی که آنقدر غیر انتقادی است که به نادرست فرد را جایگزین خرد عمومی، فرمان های مستبدانه را جایگزین اظهارات منطقی و لکه های مرکب را جایگزین لکه های نور خورشید، محذوقات نادرست سانسورچی را جایگزین ساختارهای ریاضی و قدرت زمخت را جایگزین استدلال های تعیین کننده می کند خصوصیت منطقی خود را از دست نمی دهد؟