کتاب پنجره هایی به فصل پنجم سال

درباره ی کتاب:
در شعر الی تیس، درختان با آفتاب فرو می چکند و ریشه هایشان در روغن آن غوطه می خورد؛ آفتاب همچون فاتحی وارد می شود، مانند رودخانه ای بر کشتزارهای نادرویده شنا می کند، جوانه های جوان را به درون هستی «می خواند»، آبدانه ها، سنبل ها و سکوت را بر بدن های آفتاب سوخته می لغزاند… اشعار الی تیس شاید به بهترین شکلی به موزائیک های بیزانسی و نگاره های ذهنی و واژه هایش به رنگ های روشن سنگ ها، شیشه ها و ریگ هایی که الفبای این تمثال ها هستند شباهت دارند.