کتاب قصر آبی

معرفی کتاب قصر آبی
کتاب قصر آبی نوشته‌ی لوسی مود مونتگمری، داستان به یادماندنی دیگری از خالق آن شرلی است که از ماجرای عاشقانه‌ی دختری به نام والنسی می‌گوید که زندگی خشک و بدون عشقی داشته و تصمیم می‌گیرد این روند را تغییر دهد. این رمان دومین اثر مشهور لوسی مود مونتگمری محسوب می‌شود.
در رمان قصر آبی (The blue castel) والنسی یک دختر بیست و نه ساله‌ی مجرد است که هیچ عشقی را در زندگی‌اش نداشته و همه او را به چشم یک پیر‌دختر نگاه می‌کنند. او تمام سال‌های زندگی‌اش را در یک خانواده‌ی خشک و مقرراتی همراه با یک مادر غرغرو و خرافاتی و دختر عموی مزخرفش زندگی کرده و هیچ‌گاه از دستورات آن‌ها سرپیچی نکرده است.
یک روز به خاطر حمله‌های قلبی مکررش به دکتر مراجعه کرده و متوجه می‌شود که مبتلا به یک بیماری قلبی خطرناک است و بیشتر از یک سال زنده نخواهد ماند و از آنجا که هرگز معنای واقعی زندگی را نفهمیده و هیچ لذتی را در زندگی‌اش تجربه نکرده، تصمیم می‌گیرد که به زندگی بی‌روح و کسل کننده‌ای که همیشه به او تحمیل شده خاتمه دهد‌ و روزهای باقیمانده‌ی عمرش را آنگونه که دوست دارد زندگی کند و عشقی واقعی را تجربه نماید.
لوسی مود مونتگمری (Lucy Maud Montgomery) را بیشتر بشناسیم:
لوسی مود مونتگمری نویسنده‌ی شهیر کانادایی که عموماً با نام ال. ام. مونتگمری شناخته می‌شود در سال 1874 در کلیفتون واقع در جزیره‌ی پرنس ادوارد چشم به جهان گشود. شهرت او بیشتر به خاطر مجموعه رمان‌هایی است که با انتشار «آنشرلی در گرین گیبلز» در سال 1908 آغاز شد و مونتگمری را به شهرتی جهانی رساند.
او در طول زندگی‌اش یک دیوان شعر، بیست رمان، سی مقاله و پانصد و سی داستان کوتاه منتشر کرد. مونتگمری در سال 1911 با یوئن مک دونالد کشیش کلیسای پرسبیتری ازدواج کرد و به ‌دنبال انتقال همسرش به کلیسای لیزکدیل به انتاریو نقل مکان کرد و یازده کتاب بعدی‌اش را در عمارت کلیسای لیزکدیل نوشت. او در 24 آوریل 1942 بر اثر ایست قلبی در تورنتو درگذشت.
در سال 1943 به عنوان شخصیت برجسته‌ی تاریخ ملی توسط دولت کانادا شناخته شد. همچنین در ماه می 1975 پست مرکزی کانادا تمبر یادبودی به نام لوسی مود مونتگمری منتشر کرد. در تورنتو پارکی را به احترام او به پارک لوسی مود مونتگمری لقب دادند و در سال 1983 خانه‌ای را که طی سال‌های 1942 تا 1953 یعنی تا زمان مرگش در آن زندگی می‌کرد به عنوان مکان تاریخی ثبت کردند.
در بخشی از کتاب قصر آبی می‌خوانیم:
وقتی دخترعمو استیکلس در می‌زد، والنسی می‌دانست که ساعت هفت و نیم است و باید بیدار شود. تا جایی‌که یادش می‌آمد دخترعمو استیکلس، همیشه ساعت هفت و نیم درِ اتاقش را می‌زد. دخترعمو استیکلس و خانم فردریک استرلینگ از ساعت هفت صبح بیدار می‌شدند اما والنسی چون لاغر و ضعیف بود به خاطر یک سنت خانوادگی می‌توانست نیم ساعت بیشتر بخوابد. والنسی ‌که امروز از بیدار شدن در صبح امروز بیش از هر صبح دیگری متنفر بود از خواب بیدار شد. چه دلیلی برای بیدار شدن وجود داشت! یک روزِ کسل‌کننده‌ی دیگر مثل بقیه‌ی روزها. پر از کارهای بی‌ارزش و بی‌معنی‌ که هیچ سودی برای کسی نداشت. اما اگر فوراً بیدار نمی‌شد، نمی‌توانست تا ساعت هشت خود را برای صبحانه آماده کند. در خانه‌ی خانم استرلینگ قوانین سختی برای وعده‌های غذایی وجود داشت. در طول همه‌ی این سال‌ها، صبحانه ساعت هشت، نهار ساعت یک، شام ساعت شش سرو می‌شد و هیچ بهانه‌ای برای دیر کردن پذیرفته نمی‌شد بنابراین والنسی با ترس و لرز بیدار شد.
اتاق به خاطر درزها و سرمایِ آن صبح بارانی در ماه می به شدت سرد شده بود. خانه در طول روز سرد بود. یکی از قانون‌های خانم فردریک این بود که از بیست و پنجم ماه می به بعد دیگر نیازی به روشن کردن هیچ اجاقی در خانه نبود. و غذاها با اجاق نفتی در حیاط پشتی پخته می‌شدند. حتی اگر در ماه می هوا سرد بود و در ماه اکتبر هم یخبندان می‌شد، طبق تقویم، هیچ اجاقی تا بیست و پنجم اکتبر روشن نمی‌شد. در بیست و یکم اکتبر خانم فردریک در آشپزخانه شروع به آشپزی می‌کرد. او عصرها اجاق اتاق نشیمن را روشن می‌کرد. این‌گونه که در فامیل می‌گفتند، سرما خوردگی آقای فردریک استرلینگ که باعث مرگ او در اولین سال تولد والنسی شد مربوط به همین موضوع می‌شد. چون خانم فردریک در بیست و یک اکتبر اجاق روشن نکرده بود و آن را روز بعد روشن کرده بود، اما آن روز، دیگر برای آقای فردریک استرلینگ خیلی دیر شده بود.