کتاب رساله ای درباره ی طبیعت آدمی (کتاب اول: در باب فهم)

درباره ی کتاب:
برخی فلاسفه در پی خویش جنجالی به پا انداخته اند و قرن ها حول اندیشه هایشان بحث و جدل در گرفته است. بدون شک یکی از این فلاسفه، دیوید هیوم است. نظام فلسفی وی در قالب نظام فلسفی آمیخته به مغالطه و روانشناسی گرایی بیش از همه در پی سست ساختن پایه های اندیشه است. مشکل اساسی نظام فلسفی هیوم این است که با طرح دو مفهوم انطباع و تصور، که منشا تجربی دارند، هر امر غیر تجربی را بی اعتبار می داند و از این طریق یک به یک در بی اعتبار ساختن مهمترین منابع شکل دهنده ی معرفت بشری جهد بلیغ می کند. از جمله وی مفهوم اساسی علیت را به دلیل آن که منشا تجربی ندارد رد می کند. وی ادعا می کند که از منظر تجربی، در علیت چیزی جز معیت و همزمانی وجود ندارد. از آنجا که از دل آن دو، ضرورت نتیجه نمی شود، پس علیت به کلی بی معناست. هیوم با نفی علیت، به بالاترین درجات شکاکیت خوشامد می گوید و عملا به آهستگی نوعی لاادری گری را ترویج می دهد. هیوم خود ابائی از اعتراف به شکاک بودن ندارد و در پایان کتاب اول رساله ی درباره ی طبیعت آدمی به صراحت اذعان می کند که «من چیزی جز یک شکاک نیستم»…