کتاب در راه

با هو تو خیابان ول گشتند و به همه ی قضایای قدیم شان سرک کشیدند و رفته رفته غم زده تر،هوشیار تر و بی رودربایستی تر شدند.ولی بعد،عین دو تا رفیق تریپ تو خیابان ها رقصیدند و من هم پشت شان لخ لخ کردم،همان کاری که یک عمر پشت آدم هایی کرده ام که باهاشان حال می کردم،چون تنها آدم هایی که باهاشان حال میکنم دیوانه هایند،آدم هایی که دیوانه ی زندگی اند،دیوانه ی حرف زدن اند،دیوانه ی نجات یافتن،در یک آن خوره ی همه چیز هستند،آدم هایی که هیچ وقت خمیازه نمیکشند و حرف های معمولی نمی زنند،فقط می سوزند،می سوزند عین آتش بازی های زرد فامی که مثل عنکبوت هایی میان ستاره ها منفجر میشوند و وسط شان نور تند آبی رنگی می بینی و همه میگویند.