کتاب حیات مجسم

دغدغه‌ام بی عدالتی اجتماعی است. «حیات مجسم» آغاز و پایان یا مثلا وسط ندارد، البته در شمار کتاب‌های «فاقد علت وجودی» نمی دانمش، یادداشت‌های روزانه هم نیست، از روز نگاری و از پرداختن به رویداد های روز به دور است. اسمش را می‌گذاریم کتابی برای خواندن، کتابی که فاصله‌اش با رمان آشکار است ولی سیاق رمان در آن حفظ شده است، در مواردی هم، بی آنکه قرابتی با مقالات روزنامه ای پیدا کند لحنی شفاهی به خود می‌گیرد. برای چاپش البته تردید داشتم، علت این بود که می‌دیدم آنچه تا به حال و حالا هم در عرصه کتاب معمول بوده و هست نه فراخور مضمون سیال «حیات مجسم» است و نه در خور این رفت و برگشت های بین من و خودم، بین شما و من، آن هم در این زمانه ای که بین ما مشترک است