کتاب حواستون به پیرزن هایی که از تنهایی پوسیده ن باشه

درباره ی کتاب:
پروانه ها شهرمون رو گرفته ن. اون ها گنده، خوشگل و گوشتخوارن. هیچ وقت این قدر پروانه تو شهر ندیده بودیم. روی همه چیز نشسته ن: خیابونا، پشت بوما، ماشینا، درختا. آدمایی رو که موقع حمله تو خیابون بوده ن خورده ن… کل شهر فلج شده. مردم تو خونه هاشون پناه گرفته ن و خیابون پر از پروانه رو از پشت پنجره های پر از پروانه شون نگاه می کنن… ارتشمون نتونست کاری برا پروانه ها بکنه. مجبور شدیم به شون عادت کنیم. بلاخره فهمیدیم که پروانه ها فقط موجودات زنده ای رو که سریع حرکت می کنن می خورن. اگه خیلی آروم حرکت کنیم کاری به کارمون ندارن. حتی می تونیم زیر پا لهشون کنیم، بی حرکت می مونن و درسکوت به آرومی می میرن… پروانه های له شده تو جسم پودر شده شون به آرومی آب می شن، چون به نهایت ظریف و تقریبا شفافن.
ماتئی ویسنی یک، در سال 1956 در رومانی متولد شد. در سال 1987 با مهاجرت به فرانسه، سرانجام موفق به چاپ نوشته هایش شد که در زادگاهش به رشته ی تحریر در آورده بود. او شاعری بود که به نوشتن نمایشنامه و سپس رمان روی آورد. نمایشنامه های معناگرا و انتقادی او ثمره ی تجربه ی سی و یک سال نخست زندگی اش در اختناق رژیم کمونیستی و همچنین پر و بال گرفتن در فرانسه است؛ همان طور که خود او می گوید: «ریشه های من در رومانی و بال هایم در فرانسه است.» منتقدان نوشته های او را «عجیب» و «متفاوت با تمام ژانرهای موجود» توصیف کرده اند.