کتاب جغرافیای اموات

نوشته ی پشت جلد:
خاطرات به دنیامان باز می گردند. از آنها گریزی نیست. اما گاهی فراموشی مثل یک موهبت سر بر می آورد و خاطرات را پس می راند تا دوباره از ناکجا و ناگهان به صحنه بیایند. این جدال ابدی خاطرات و فراموشی، دستمایه ی داستان هایی است که در کنار هم «جغرافیای اموات» را شکل داده اند. البته که در این جغرافیا پای چیزهای دیگر هم به میان می آید. مثلا عشق هایی که بوده اند و دیگر نیستند، مثلا تنهایی که همزاد آدمی است…
محسن فرجی، نویسنده ی «جغرافیای اموات» قبلا «یازده دعای بی استجابت» (1379) و «چوب خط» (1385) را نوشته و این سومین مجموعه داستان اوست که 10 سال بعد از مجموعه ی قبلی اش منتشر می شود…
گزیده ای از داستان:
مصطفی چشمهایش را بست. طولانی. دوباره باز کرد. رفت چند سطر بالاتر و شروع کرد به خواندن همین بخش از ای میل من. یک نفر از دوست هایش مدام توی مسنجر فیس بوک پیام می داد. مصطفی بدون آن که پیام هایش را بخواند از فیس بوک خارج شد. پاورچین به آشپزخانه رفت. توی تاریکی، کورمال یک لیوان از آبچکان برداشت. لیوان را از آب سردکن یخچال پر کرد و نوشید. هی می نوشید و آب می ریخت روی سینه اش. بعد از یخچال یک بسته سیگار بیرون آورد و یک نخش را بیرون کشید. برگشت سراغ لپ تاپش و همانطور با سیگار نازک خاموش در دست که معلوم بود مال زنش است و روی فیلترش خط های صورتی براق داشت شروع کرد به خواندن بقیه ی ای میل من…