کتاب باباگوریو

درباره ی کتاب:
در سال 1833، یک سال پیش از نگارش باباگوریو، تئوفیل گوتیه از این و آن می پرسید: «آیا شما بالزاکی اید؟» این سوال همین امروز هم پرسیدنی است و می تواند به نوعی ملاک تشخص تجربه ی فرد باشد. شهرت و عظمت یک نویسنده در این نیست که در حافظه ی ما به زندگی ادامه بدهد – که چندان از خطر فراموشی دور نیست – در این است که اثرش درون ما را چنان اشغال کرده باشد که انگار امیدوار باشیم ذهن ما را درباره ی خودمان روشن کند، کلید معمای زندگی مان باشد، تا ژرفای ناشناخته ی روان مان نفوذ کند و بخش های گنگ و تاریک مان را بیرون بکشد و به روشنایی بیاورد. باباگوریو چنین کتابی است، و این که گاهی گفته می شود «چکیده ی بالزاک است» گزافه نیست. بعید است کسی پس از خواندنش «بالزاکی» نشود.
باباگوریو شعر مهر پدری است. حماسه ی «پدری». از دو جهت؛ اول از جنبه ی شخصی انسانی احساس ها، انگیزه ها و اعمالی که ریشه در عمیق ترین فعل و انفعال های تن و ذهن آدمی دارند، گستره ای از ساده ترین تپیدن های یاخته های جانوری تا اعلای عواطفی که همین جانور را سرمدی می کنند. دوم از جنبه ی آنچه شاید از جمله ی کمیاب ترین دستاوردهای کامل انسان اندیشمند آفریننده ی نوآور باشد و آن را به نام «کمدی انسانی» می شناسیم. گوریو، پیرمرد رشته فروش سابق، هیچ چیز نیست جز پدر. مفهوم همه ی وجودش، انگیزه ی گذران زندگی امروز و فردا و همه ی عمرش این است که پدر دو دختر است…