کتاب اوژنی گرانده

معرفی کتاب اوژنی گرانده
کتاب اوژنی گرانده یکی از رمان‌های بی‌نظیر انوره دوبالزاک است که به هنگام انتشار بسیار ستوده شد. این کتاب، داستان دخترکی به ظاهر فقیر و در باطن ثروتمند است که به دلیل خساست پدر و قناعت بی‌اندازه مادر در نهایت بدبختی زندگی می‌کند.
اوژنی گرانده (Eugenie Grandet) در میان آثار بالزاک نمونه توفیقی نادر است و به حکم ظاهر طرح آن در دوره‌ای از عمر نویسنده ریخته شده است که کلید رمز حیات اوست.
هم‌آوازی در مدح و تمجید این رمان به جایی رسید که انوره دوبالزاک (Honore Balzac) به خشم آمد و اندکی جانب انصاف درباره خویش را از دست داد و در یکی از نامه‌هایش به خواهر خود «لور سورویل» چنین نوشت: «کسانی که مرا پدر اوژنی گرانده نام می‌دهند، قصد آن دارند از قدر من بکاهند. این کتاب بی شبهه شاهکار است اما شاهکاری است خرد… این اشخاص از نام بردن شاهکارهای بزرگ حذر دارند.»
داستان کتاب در مورد خانواده‌ی “گرانده” است. پدر خانواده یا گرانده‌ی سخت‌گیر، بشکه‌ساز سابق، در پرتو سلسله‌ای از سوداگری‌های موفقیت‌آمیز ثروتی اندوخته است که با خست و طمع، سعی در افزایش آن دارد. داستان به قدری خوب پرداخته می‌شود که شما را به قلب زندگی این خانواده می‌برد جایی که “نانون” مستخدمه‌ی وفادار، و همسر بی‌اراده‌ی گرانده و دختر او، “اوژنی جوان” را در برمی‌گیرد.
اوژنی دختری است که زیبایی خدادادی و روح نجیب و لطیفی دارد و حرص و طمع دو خانواده‌ی بزرگ وابسته به بورژوازی شهر را، یکی خانواده‌ی “کروشو” و دیگر خانواده‌ی “دگراسن” به امید ازدواج با این وارث بسیار توانگر برانگیخته است. در همان شب تولد اوژنی که فرصتی برای برگزاری جشن مختصری که خانواده گرانده برپا کرده است، “شارل گرانده”، جوانی پاریسی که در میان تجمل و بطالت بزرگ شده است، از راه می‌رسد.
داستان اوژنی گرانده از فروغ قدرت هنری بی‌همتایی برخوردار است: شخصیت اوژنی و شخصیت پدرش، در میان همه‌ی سیماهایی که زاده قلم این نویسنده نابغه هستند، به حق از کامیاب‌ترین و پخته‌ترین سیماها و شخصیت‌ها شمرده می‌شوند.
انوره دوبالزاک نویسنده، مورخ و جامعه‌شناس بزرگ فرانسوى در بیستم ماه مى‌ سال 1799 دیده به جهان گشود و چون در روز عید «سنت انوره» به دنیا آمد، اسمش را انوره گذاشتند. نقطه شروع علاقه‌اش به ادبیات، نوشتن رمان‌هایى تاریخى به سبک والتر اسکات بود که بعدها خودش از آن‌ها به عنوان مزخرفات ادبى یاد کرد و به شدت از این نوع سبک نگارش متنفر شد. او در کلیه آثارش، تصویرى کمدى، اما واقعى از جامعه آن روز فرانسه به تصویر کشیده و جنبه‌هاى شخصیتى هر فرد را در هر طبقه‌اى که بودند به درستى نمایانده است.
در بخشی از کتاب اوژنی گرانده می‌خوانیم:
من اگر یک مرد براى خودم داشتم با او تا جهنم هم مى‌رفتم. حتى جانم را هم برایش مى‌دادم. ولى افسوس که ندارم و باید در تنهایى زندگى کنم و در تنهایى بمیرم و هیچ‌وقت طعم یک زندگى شاد را نچشم. دوشیزه خانم، به این کورنوایه پیر نگاه نکنید که مدام دور و برم مى‌چرخد، او فقط به پول‌هاى من فکر مى‌کند. درست مثل یک موش که به دنبال پنیر مى‌گردد. تازه فکر مى‌کند که من متوجه نمى‌شوم. عیب ندارد، بگذارید فکر کند، مهم نیست. مهم این است که من هم از این بازى چندان، بدم نمى‌آید.