کتاب آواره و سایه اش

درباره ی کتاب:
آواره و سایه اش نخستین بار در سال 1879 به صورت پیوست و مکمل کتاب انسانی، زیاده انسانی و بعدها به صورت مستقل منتشر شد. این کتاب در پایان دوره ی نخست تفکر نیچه و پس از زایش تراژدی و تاملات نابهنگام نوشته شد. آواره و سایه اش در بردارنده ی گزین گویه هایی است با ساختاری مبتکرانه و منحصر به فرد. اثر با گفت و گوی تامل برانگیز «سایه» با «آواره» که شاید کنایه از دو پاره ی وجود آدمی باشند، آغاز می شود. سایه که تاکنون خاموش بوده اکنون از خاموشی آواره در شگفت شده و می خواهد به او مجال سخن گفتن بدهد. آنگاه در 350 پاره ی کتاب، نیچه از رمانتیسم، اخلاق، نثر، ادبیات، موسیقی، طبیعت و غیره سخن می گوید، تا در پایان باز به این پرسش برسد که «تو کجایی؟ کجایی تو؟»
گفتگوی آغاز و انجام کتاب افزون بر آنچه گفته شد، یادآور پیاده روی های نفس گیر نیچه تا رسیدن به قله ی همجوار خانه اش است. قله ای که بر فراز آن می توان سقف آسمان را لمس کرد، شاید «سقف دنیا» را. ارتفاع آن؛ رهرو را از نفس می اندازد، اما نهایتا سرور بی پایان ارزانی اش می دارد. وقتی بالای قله ایم می خندیم با صدای بلند. و شادیم از اینکه زیبایی خوفناک و شکوهمند پایین پایمان را می نگریم. صعود به ارتفاع 3451 متری برای درک «فلسفه ی کوهستانی» نیچه کار آسانی نیست. باید از مسیرهای شیبدار بالا برویم، از کوره راهی در اطراف تخت سنگها و از درون جنگلهای تاریک و انبوه کاج بگذریم، در هوای رقیق میان راه از نفس بیفتیم، برای مبارزه با باد بی امان، لباس اضافی بپوشیم و در برف ابدی دندانهایمان کنسرت سرما را اجرا کنند.