و هرروز صبح راه خانه دورتر و دورتر میشود

خواننده ی عزیز!
زمانی یکی از بت های زندگی من گفت:«یکی از بدترین چیزهای پیری این است که دیگر هیچ ایده ی تازه ای به ذهنم نمی رسد». این کلمات را هیچگاه فراموش نمی کنم زیرا که بزرگترین ترس من این است که تخیلم را قبل از بدنم از دست بدهم. حدس می زنم که تنها من نیستم ک چنین ترسی دارد. نژاد انسان به شکلی عجیب از پیر شدن بیشتر می هراسد تا از مردن. این رمان، داستانی است درباره ی خاطره ها و گم شدنشان. یک نامه ی عاشقانه است و در عین حال خداحافظی آهسته ی یک پدربزرگ با نوه اش و یک پدر با پسرش.
صادقانه بگویم اصلا منظورم این نبود که این کتاب را حتما بخوانید، بلکه این کتاب را نوشتم فقط به این دلیل که می خواستم افکار خودم را سر و سامانی داده باشم. چون من از آن دسته آدم هایی هستم که باید افکارم را روی کاغذ ببینم تا برایم معنا پیدا کنند. اما به هر حال تبدیل شد به رمان کوتاهی در این باره من چطور دارم با از دست دادن فوق العاده ترین ذهنی که می شناختم کنار می آیم و درباره ی از دست دادن کسی که هنوز هم اینجاست، و اینکه چطور می خواهم موضوع را برای بچه هایم توضیح بدهم. اگر برایتان جالب باشد باید بگویم دارم دست از فکر کردن به آن بر می دارم.