مهپاره

درباره ی کتاب:
«مهپاره» شانزدهمین بخش از نسخه ی کهن متن مفصل سانسکریتی است به نام «جوهر اقیانوس زمان.» در یکی از افسانه های قدیمی هندو آمده است که خدایان و اهریمنان با هم نشستند و بر آن شدند تا جوهر حیات جاویدان را به دست آورند. بدین منظور، به متلاطم ساختن اقیانوس شیر پرداختند. سپس ادویه از گیاهانی بر آن پاشیدند و با اهرم کوه ماندارا آن را به هم زدند تا آنکه جوهر زندگی با چیزهای دیگر به دست آوردند. یکی از آنها ماه بود که آن را خدای گیاهان می نامند. در زبان سانسکریت، ماه و خورشید هر دو نَرند. نه نر و ماده. شاعران هندو هر گاه بخواهند در آثار خود، ماه مادینه ای را به کار برند، قرص ماه را شانزده پاره می کنند و پاره ای از آن را به نام «زن» بر می گزینند. از این روست که زن زیبا را «مهپاره» گویند.
این اثر – چنان که گفته شد- به دست آوردن « جوهر اقیانوس زمان» نام دارد و مانند ماه به شانزده بخش در آمده و هر یک به نامی خوانده شده است. بخش پیش رو «مهپاره» نام دارد که از تابش سرخی آفتاب مغرب رنگ گرفته. در اینجا باید به رنگ سرخ توجه داشت که در سانسکریت، نشان عشق است؛ بدین معنی که قهرمان زن کتاب از دیدن روی قهرمان مرد کتاب که سوریاکانتا نام دارد و به معنی «سنگ خورشید» (حجر الشمس) است، سرخ می شود که نشان عاشق شدن است…