مردی به نام اُوه

مردی به نام اُوِه کامپیوتری می خرد که کامپیوتر نیست!
اُوِه پنجاه و نه ساله است. یک اتومبیل ساب دارد. از آن دست مردها است که طوری با انگشت به آدم هایی که از سر و وضعشان خوشش نمی آید اشاره می کند انگار آن ها دزد هستند و انگشت اشاره ی او چراغ قوه ی پلیس است. مقابل پیشخان مغازه ای ایستاده که صاحبان اتومبیل های ژاپنی آنجا می آیند تا کابل های سفید بخرند. اُوِه پیش از آنکه جعبه ی سفید نه چندان بزرگ و نه چندان کوچک را رو به فروشنده تکان دهد مدتی طولانی زل می زند تو چشم های او.
با جدیت می پرسد:« که گفتی این یکی از اون اُوپادهاست، آره؟» فروشنده که جوانی لاغر مردنی است معذب به نظر می رسد. به وضوح در تلاش است خودش را کنترل کند که جعبه را از دست اُوِه نقاپد. «بله، دقیقا. آی پَد. می شه لطف کنین این قدر تکونش ندین…؟»
اوه نگاه تردید آمیزی به جعبه می اندازد، انگار یک بسته ی به شدت مشکوک را توی دست گرفته باشد، بسته ای که شلوار ورزشی پوشیده و سوار بر اسکوتر اوه را «هی، رفیق!» صدا زده و بعد سعی کرده ساعت مچی اش را به او قالب کند.
«که اینطور. پس این کامپیوتره، هان؟»