ما در برابر شما

گزیده ای از متن کتاب:
تا به حال، به زانو در آمدن شهری را دیده ای؟ ما دیده ایم. بعدها خواهیم گفت این تابستان بود که خشونت پا به بیورن استاد گذاشت، اما این دروغ محض است. خشونت بیشتر هم اینجا بود. گاه ساده تر این است که بگذاریم مردم از هم متنفر باشند چون اگر کاری جز این بکنیم قابل درک نیست. ما جامعه ای کوچکیم در دل جنگل. همه می گویند هیچ جاده ای به اینجا نمی رسد، همه ی راهها فقط از کنار این شهر می گذرد. اقتصاد تا می آید نفس عمیقی بکشد به سرفه می افتد. کارخانه هر سال فقط تعدادی از نیروهایش را تعدیل می کند، درست مثل بچه ای که فکر می کند اگر به دور و بر کیک ناخنکی بزند از آن چیزی کم نخواهد شد. نقشه های جدید و قدیم شهر را که روی هم بگذاری، می بینی که بازار و این نوار باریکی که نامش «مرکز خرید» است خودشان را درست عین گوشتی که انداخته باشی توی ماهیتابه ی داغ، به هم کشیده اند. فقط یک سالن ورزش و زمین یخ آن برایمان مانده و بس. اما از سوی دیگر، جمله ای در این شهر سر زبان همه است: «مگه آدمیزاد از زندگیش چه کوفت دیگه ای می خواد؟»
میانه روها می گویند بیورن استاد تنها و تنها به خاطر هاکی زنده است. گاه به نظر می آید حق با آن هاست. گاه آدم باید به خاطر چیزی زندگی کند تا بتواند از بدبختی جان سالم به در ببرد و زنده بماند. ما نه احمقیم و نه ناخن خشک. می توانی پشت سر بیورن استاد هر چی بگویی اما مردم اینجا محکم اند و سخت کوش. و ما یک تیم هاکی ساختیم درست مثل خودمان، تا به آن افتخار کنیم، چرا که ما مثل شما نبودیم. وقتی مردم شهرهای بزرگ فکر می کردند خیلی سخت است، ما پوزخند زدیم که «البته که سخته» زندگی در اینجا هرگز آسان نبوده. همین بود که ما از عهده اش بر آمدیم و شما نه. بدون توجه به شرایط، ایستادگی کردیم. اما بعد اتفاقی افتاد و ما به زانو درآمدیم…
چون که پشت ما تاریخی بود و داستانی؛ پیش از ما. و ما همواره باید تاوان آن را پس بدهیم. گاه مردم خوب با این باور که باید از آنچه دوست می داریم محافظت کنیم کارهای وحشتناکی می کنند. پسری، ستاره ی هاکی ما، به دختری تعرض کرد و ما مات و حیران ماندیم، مثل بچه ای که در بازاری بزرگ گم شده است. جامعه یعنی حاصل جمع انتخاب های ما، و وقتی که بچه های ما در مقابل هم قرار گرفتند ما آن پسر را برگزیدیم و پشت او ایستادیم، چون آسان تر بود، چون اگر دختر را دروغ گو می پنداشتیم، زندگی به روال همیشگی اش باز می گشت. وقتی هم که حقیقت بر ملا شد ما و همه ی شهر با ما از شهر کوچ کردیم. به زبان ساده است که بگویی باید کار دیگری می کردیم اما شاید تو هم اگر بودی همین کار را می کردی. اگر تو هم ترسیده بودی، اگر تو هم مجبور بودی طرف یکی را بگیری، اگر می دانستی چه چیزی را باید قربانی کنی، آن وقت شاید تو هم آن قدر که فکر می کنی شجاعت به خرج نمی دادی؛ شاید تو هم چندان که فکر می کنی با ما فرقی نداشتی…
این داستان آن چیزی است که پس از آن واقعه پیش آمد، از یک تابستان تا پاییز. درباره ی بیورن استاد است و شهر همسایه اش هد، و اینکه چطور رقابت دو تیم هاکی تبدیل شد به نبردی بر سر قدرت و پول و بقا. داستانی درباره ی دو زمین یخ و قلب هایی که دور این زمین ها به سینه ها می کوبند. و درباره ی انسان ها و ورزش. و اینکه چطور به نوبت بار هم را به دوش می کشند. درباره ی ما که رویایی داریم و برایش می جنگیم. برخی شکست خواهند خورد. بهترین و بدترین روزها پیش روی ماست. این شهر فریادهای شادی خواهد کشید، اما در آتش نیز خواهد سوخت. بوی ترس و وحشت همه جا به مشام خواهد رسید. دخترانی مایه ی سرافرازی مان خواهند شد و پسرانی باعث بزرگی مان. مردانی جوان با لباس هایی به رنگ های گوناگون در جنگلی تاریک با سرعت زیاد خواهند راند. خواهیم گفت که یک تصادف بود، اما همه ی تصادف ها از جایی ریشه می گیرند. و ما خواهیم فهمید که می توانستیم جلوی آن را بگیریم. این تصادف بلاخره حتما تقصیر کسی است…