شانامه ی کوردی

درباره ی کتاب:
در ادبیات کوردی، وجه غالب شعر و ادب، ادبیات حماسی است و شاید مایه و پایه آن وجود طبیعت سنگلاخی و مرزهای نا امن از سوی دشمن باشد. آیین حفظ سینه به سینه ی منظومه ها، اشعار، افسانه ها و … از یک سو و کم بودن افراد با سواد و خبره و حوادث تخریب گر تاریخی از سوی دیگر، سبب شده مجموعه ای عظیم از روایات حماسی و اشعار و قصه ها و افسانه های فولکلوریک و آثار ادبی شاعران و اندیشمندان کورد در طی سده ها و هزاره ها دستخوش تاراج زمان و کتاب سوزی ها گردند. ادبیات هر ملتی پایه و اساسی دارد که بر شانه های فولکلور آن ملت استوار گشته است. آن نیز شامل تعبیرات، امثال و داستان ها و ترانه هایی است که در آن می توان چهره حقیقی آن ملت را در آیینه غبارآلود تاریخ مشاهده نمود…
کتاب پیش رو به شانامه ی کوردی معروف است؛ در شانامه یا شاهنامه ی کوردی، سه هفت خوان وجود دارد و هفت خوان جهانبخش روایتی افزون بر شاهنامه ی فردوسی طوسی می باشد. قصه قهرمانان و دیوان و زنان جنگاور خود گواهی بارز بر تفاوت این دو نامه می باشد. سرایندگان این حماسه جاودان، در زبان کوردی نا مشخص هستند. گروه زیادی از پژوهندگان ادبیات شفاهی سرزمین های کورد زبان، بخش های زیادی از رزم نامه های کوردی را به الماس خان کندوله ای منسوب می دانند اما شاید واقعیت به لونی دیگر باشد. این قصه ها و روایات به صورت شفاهی و در بین مردم در گردش و باز تولید بوده اند و گاهی اشعار هیچ شباهتی به هم ندارند. اما مسیر روایات بسیار شبیه به هم و چه بسا یکسان است. این گونه سرایش در بین کوردان سابقه دار است و گاهی شاعری یک بیت شعر در هجو کسی سروده است و آن بیت شهر به شهر و روستا به روستا گشته و بر آن افزوده است.