سمفونی مردگان

درباره ی کتاب:
سمفونی مردگان، رمان بسیار ستوده شده و به نقل از هفته نامه ی دی ولت – سویس؛ شاهکار عباس معروفی، حکایت شوربختی مردمانی است که مرگی مدام را بر دوش می کشند و در جنون ادامه می یابند، در وصف این رمان بسیار نوشته اند و بسیار خواهند نوشت و با این همه پرسش برخاسته از این متن تا همیشه بر پاست، پرسشی که پاسخ در خلوت تک تک مخاطبان را می طلبد: کدام یک از ما آیدینی پیش رو نداشته است، روح هنرمندی که به کسوت سوجی دیوانه اش در آورده ایم، به قتلگاهش برده ایم و با این همه او را جسته ایم و تنها و تنها در ذهن او زنده مانده ایم. کدام یک از ما؟
گزیده ای از متن کتاب:
اورهان برگشت. باربرهای ته کاروانسرا را دید که در پیت حلبی چوب می سوزاندند. دود همه جا را برداشته بود. به عدل های پسته و تخمه زیر طاقی ها اشاره کرد و به «اسمایول» گفت: «احمق های آتش پرست، شماها آخر این کاروانسرا را به آتش می کشید.» و منتظر جواب نماند. یک ردیف تخمه آفتاب گردان بو داده ی زیر طاقی ها را پیمود، دستی به گونی ها کشید و بی آنکه روی سخنش با اسمایول باشد، گفت:«هوای حجره را هم داشته باش.» و بعد به طرف عدل های پسته رفت که سمت چپ روی هم تا زیر طاقی چیده شده بود و امروز و فردا می بایست برای خرده پاها برده می شد و حتما تا پیش از عید پولش بر می گشت. دستی هم به شکم گونی های پسته کشید و باز نگاهی به ته کاروانسرا انداخت. باربرها که گوشی کلاهشان را پایین داده بودند با سر به اورهان سلام کردند. چشم هاش قی گرفته و خسته بود. از دالان کاروانسرا آرام آرام گذشت و شنید:«سلام آقا اورهان.» نخواست نگاه کند. فقط گفت:«علیک.» هر که بود، بود…