رمان مرا نگین کوچولو می نامیدند

درباره ی کتاب:
بر شخصیت های آثار مدیانو بی قراری و احساس ناامنی حاکم است. آنها از هیچ چیز مطمئن نیستند، نه از گذشته شان، نه از حافظه شان، نه از احساساتشان و نه از زندگی ای که تجربه می کنند. چون زبانه های آتش اند، هر طور که بشود، ادامه ی حیات می دهند. شخصیت های او ساده، معمولی، خوابگرد، ماجراجو و به شدت تاثر آورند. آثار او بین رمانتیسم و سری نوار، بین آثار فیتز جرالد و ژرژ سیمنون در نوسان است و اغلب از راز و ابهام آکنده است، همان چیزی که مدیانو نتوانسته است با عبارتی بهتر از «امور باور نکردنی اجتماعی» توصیفش کند و عادی ترین سرنوشت ها را در بر می گیرد. این رمان نیروی خود را مدیون سبک روشن و دقیق نویسنده، همان «نوشتار پاکیزه» ای است که مبین ادبیات نیمه ی دوم قرن بیستم است. این سبک رمان را دلنشین و دردناک کرده است. با گزینش روایت به اول شخص، در نوسان بین حال و گذشته، مدیانو در روح دختری جوان نفوذ می کند و ما را به طرف کمک به او می راند، کاری که موقعیت ما به عنوان خواننده اجازه ی آن را به ما نمی دهد.