رمان سه کاهن

درباره ی کتاب:
دل دل می کند حارث. دلش پیش حلیمه و بچه هاست. بر می گردد توی درگاه خیمه می ایستد، تیغ آفتاب میان سر و سینه ی حارث خطی کج می اندازد. حارث رو به حلیمه کرده، می خواهد ببیند زن با آن ضماد چه می کند. نمی تواند به حلیمه بگوید که مجبور شده حرف حرز را بزند. ضماد بهانه بوده. خم می شود، نوک انگشت اشاره اش را می کند توی پارگی خیمه. دخترها را زیاد پشت این پارگی دیده که بیرون خیمه را دید می زنند. حلیمه را زیاد زیر نظر می گیرد. می بیند حلیمه چرمینه ی ضماد را باز کرده، زیر دماغش می گیرد. رو ترش می کند، چرمینه ی کاهن را مچاله کرده انگار نمی داند با آن چه کند. دست دست می کند، نگاهی به اطراف و بالای سرش می اندازد. دست می سراند بر سر شاخه ی کنار سرش، انگار ماری بخزد به ستون پایه؛ شکاف پایه ها را لمس می کند، چرمینه را می چپاند لای پایه ها. حارث می فهمد که مردان رنگی با آمدن شان بین آن ها شکاف انداخته اند. نمی داند مردان رنگی به غیر از بچه ی سردار چه چیزی از او و زندگی اش می خواهند. مردان صدای حارث کرده او را می خوانند. حارث دلش بیرون خیمه پیش حلیمه است و…