رمان تک خشت و چند داستان دیگر

گزیده ای از رمان:
آن روز غباری ظاهر آید و روز پس روز در تزاید که آفتاب مستور بماند و روز سیاهی گیرد چنان که شب. پس باید خانه بپرداخت و از خدای اندر خواست پا در رکابی ادریس را که هنگام هنگامه ی پا در رکابی آمد.» ورق می زنم و می خوانم و ورق می زنم و می گویم ادریس، ادریس. کوله ای بر پشت با موهایی غباری از شهر فورک می پرسم. پیرزنی کور بر پشته ای نشسته، بر آستانه ی گورستانی پرت، بیرون شهر، موهاش سرخ شعله ای و همه ولِ باد و من در حیرتی تلخ به جن بودنش یا بشر بودن؟ می خندد و به اشاره ی دست، دستی چروک و زبر، خون گاه خورشید را نشانم می دهد: برو. ابلیس نبوده باشد راهنمایم در ان اول راه های… صنوبر؟ وزه ی باد است و جهان انگار شب اما نه شب. جنبشی هولناک به زمین افتاده و طوفان طوفان سیاه و درختان با برگ هایی لیقه ای و قوسی کمانی در قامت ها. اهالی، زن و مرد سر گذاشته اند به بیابان ها و زمین ننویی انگار در جنبشی صاعقه دار. حلقومم خفه ی بغض قلبم در لرزه ی ترس. همینجاست فروک؟