رمان اولریکا (و هشت داستان دیگر)

درباره ی کتاب:
آن وقت بود که وراندازش کردم. بیتی از ویلیام بلیک از دخترانی سخن می گوید که از نقره ی لطیف یا طلای شرربارند. اما شاعر در وجود اولریکا آشتی لطافت و طلا را می دید. باریک اندام بود و بلند بالا، خطوط چهره اش موزون و چشمانش خاکستری بودند. چهره اش آن قدر مجذوبم نکرد که آرامش مرموزش. نرم و راحت لبخند می زد و انگار با هر لبخند دور و دست نیافتنی می شد.
زبان بورخس کم و بیش از گپ و گفت های روزانه اش سرچشمه می گرفت، از عادت لذت بخش بحث و گفت و گو با دوستانش بر سر میز کافه ای یا دور میز شام. گفت و شنودی توام با ذکاوت و ظرافت طبع در باب پرسش های بزرگ ابدی.