رمان آنچه با خود حمل می کردند

نوشته ی پشت جلد:
پس از بیرون آمدن از سینما تا دِیری کویین در حاشیه ی شهر ماشین سواری کردیم. شب کیفیتی لحاف مانند و افسرده کننده داشت، گویی به نحوی باری بر دوش آن نهاده شده باشد، و پیرامون ما چمنزارهای مینه سوتا در امواج بلند و تکراری ذرت و سویا گسترده بود. همه چیز یکنواخت و بی مزه بود. یادم می آید که در عقب بیوک بستنی می خوردم. ماشین سواری دراز مدتی در تاریکی داشتیم و بعد جلو خانه ی لیندا کنار گرفتیم و متوقف شدیم. بی شک حرف هایی زده ایم، ولی بجز چند تصویر پایانی همه اش از یادم رفته است. یادم می آید که او را تا جلو در خانه همراهی کردم. چراغ برنجی ایوان را با فروغ مهاجم زرد رنگ، پاهای خودم، بوته های کاج پاکوتاه در امتداد پله های جلو ساختمان، علف خیس، و لیندا را در کنار خودم به یاد می آورم. ما عاشق بودیم، در نه سالگی، بله ولی این عشقی واقعی بود و ما تنها در کنار هم روی پله های جلو خانه ایستاده بودیم. بلاخره به هم نگاه کردیم…