رمان آنا کارنینا (2 جلدی)

درباره ی کتاب:
چه جای تعجب که روس های سالخورده در وقت چای عصرانه طوری از شخصیت های تالستوی حرف می زنند که انگار این آدم ها وجود دارند، آدم هایی که می توانند دوستانشان را به آن ها تشبیه کنند، آدم هایی که چنان به روشنی دیده می شوند که انگار در آن مجلس رقص با کیتی و آنا یا ناتاشا رقصیده یا با آبلونسکی در رستوران محبوبش غذا خورده باشند، همانطور که ما به زودی با او غذا خواهیم خورد. خوانندگان تالستوی را غول می نامند نه به این دلیل که نویسندگان دیگر کوتوله اند، بلکه برای اینکه او همیشه دقیقا به قد و قامت خود ما باقی می ماند، به عوض آنکه مثل بقیه ی نویسندگان در فاصله ای از ما عبور کند، دقیقا پا به پای ما می آید.
و اما همین جا جالب است توجه کنیم که با آنکه تالستوی که پیوسته حواسش به شخصیت خودش بود، پیوسته در زندگی شخصیت هایش دخالت می کرد، پیوسته خواننده را مخاطب قرار می داد. جالب اینجاست که با همه ی اینها، در آن فصل های درخشان که شاهکارهای او هستند نویسنده نامرئی است، به نحوی که به آن آرمان نویسنده ی بی طرف می رسد که فلوبر با اصرار از نویسندگان طلب می کرد: یعنی نامرئی بودن و همه جا بودن، چون خداوند در جهانش. برای همین گه گاه این احساس به ما دست می دهد که رمان تالستوی خودش خودش را می نویسد، ماده اش، موضوعش آن را خلق می کند، نه آن شخص معینی که قلم را بر کاغذ می دواند، و بعد بر می گردد و کلمه ای را خط می زند و به فکر فرو می رود و چانه اش را از لا به لای ریشش می خاراند.