رسالهٔ منطقی-فلسفی

لودویگ ویتگنشتاین در پیشگفتار تحقیقات فلسفی می‌نویسد که به مناسبتی می‌بایست نخستین کتابش یعنی رسالهٔ منطقی فلسفی را دوباره می‌خوانده و افکارش را توضیح می‌داده است، و به نظرش رسیده که باید همراه با افکار جدیدش آن افکار قدیم را نیز منتشر کند، چون افکار جدید را فقط بر پس‌زمینهٔ شیوهٔ تفکر قدیم او می‌شود به درستی دید.

او این کتاب را در دوران سربازی و زمانی که در جنگ جهانی اول اسیر بوده نوشته است. این کتاب شامل هفت گزارهٔ اصلی است و گزاره‌هایی فرعی که در ارتباط با گزاره‌های اصلی هستند با یک سیستم عددگذاری مشخص شده‌اند.

رسالهٔ منطقی – فلسفی یکی از کتاب‌های کلاسیک فلسفه است که در آن دشوارترین مباحث فلسفه و منطق مانند نسبت اندیشه و زبان و منطق، بررسی می‌شود.
کتاب به مسائل فلسفی می‌پردازد و نشان می‌دهد چرایی و چگونگی طرح این مسائل پایه در بدفهمی منطق زبانمان دارد. معنی کل کتاب را می‌توان اینچنین خلاصه کرد: آنچه اصلاً گفتنی است به‌روشنی گفتنی است؛ و آنچه از آن نمی‌توان حرف زد، باید دربارهٔ آن خاموش ماند. پس کتاب می‌خواهد برای فکر کردن مرزی بکشد، نه برای فکر کردن، بلکه برای بیان افکار: به ‌منظورِ کشیدن مرزی برای فکر کردن، باید بتوانیم هر دو سوی این مرز را فکر کنیم (یعنی بتوانیم چیزی را فکر کنیم که فکر کردنی نیست).

رسالهٔ منطقی-فلسفی با همکاری نشر هرمس و کرگدن و به سه زبان آلمانی، فارسی و انگلیسی منتشر شده است.