دایرةالمعارف مصور مُد (تاریخ پوشک و سبک پوشش)

درباره ی کتاب:
مد هم مثل هنر، موسیقی و ادبیات تاریخچه ای غنی دارد. گرچه ما اغلب مد را مترادف نوگرایی کما بیش بی رحمانه می پنداریم. دنیای مد گفت و گویی پیوسته با گذشته ی خود هم دارد: همانطور که پیکاسو آثار گویا را محترمانه وا می کاوید، بالنسیاگا هم، شکل و شمایل لباس های آیین های دینی سده های میانه را مطالعه می کرد؛ به همان شیوه که پرُکُفیِف آثار هایدن را بازآفرید، میک جَگِر هم بو برامل را از نو به میدان آورد. هرچند تاریخ نگاران مد می گویند که مد با پیدایش جامعه های دوخته پا گرفت و منتقدان، در جواب، می گویند که فقط تعداد اندکی از ثروتمندان می توانستند واقعا جزو نظام مد باشند، برای بیشتر ما مد پاسخی است به میل اساسی و شاید فطری ما به آراستن و زیبا کردن بدن، چهره و موی خود. حتی پیکره های پیشاتاریخی معروف به پیکره های ونوس، یادگارهای باقی مانده از انسان های نخستین، هم لباس هایی – دامن هایی ریسمانی – به تن دارند که نه بدن را می پوشانند و نه از آن محافظت می کنند، بلکه کارکرد زینتی دارند. ما می بینیم و دیده می شویم: ما حریصانه تصاویر هیبت انسانی را می بینیم، در خود – بازنمایی هایمان به این تصاویر جان تازه می دهیم یا آن ها را پس می زنیم، و خودمان هم موضوع تصویرسازی های بعدی می شویم. شخصیت ها – مردان و زنان خوش پوش، از اعضای خاندان های سلطنتی گرفته تا ستاره های راک، طراحان لباس، ستاره های سینما و مانکن هایی که بهترین نمودهای «شکل و شمایل» هر دوره ی زمانی اند – هم از منابع این بازنمایی ها هستند. «در خیابان»، ستون هفتگی بیل کانینگمِ عکاس در روزنامه ی نیویورک تایمز، پیچیدگی و غنای همین بازتاب های بصری درهم را به نمایش می گذارد.