داستان نوشتن و همین و تمام

درباره ی کتاب:
کتاب نوشتن داستان خود نوشتن است، داستان کلمه،همین سیاهی نقش بسته بر لوح سفید کاغذ، همین کلامی که مجرد است و در عین حال همبسته ی طرحی است پرداخته – نپرداخته در پس ذهن. نوشتن، گذر کلمه است از مسیر ظاهرا کوتاه بین ذهن و کاغذ. گرفتاری نوشتن، برای کسی که می نویسد، متفاوت از انتخاب مضمون و درونمایه است، متفاوت از کلام صرف و وسواس های زینتی یا کلام خوش ساخت یا حتی نگرانی ناهمواری زبان و جز اینها. نوشتن، صیانت از آدمیزاد و عالم هستی است به یمن کلام، گنجاندن جهان واقع است در عرصه ی تخیل و بعد نقش زدن آن بر دل کاغذ. کلمه به تنهایی صورت نمی بندد. «آن که می نویسد، همراه تمام جهان می نویسد، نه به تنهایی». کلام، زیسته اگر باشد، عجین می شود با نویسنده. «نوشته منم. کلام مکتوبم من. می نویسم، از تن بیچان جهان می نویسم، از هیروشیما، از تن بیجان شده ی عشق، از آشویتس. می نویسم، پس نمی میرم… نوشته مثل باد سر می رسد. عریان است نوشته… هیچ چیز به گرد آن نمی رسد مگر زندگی، خود زندگی».