داستان مارمولک ها هم غصه می خورند

درباره ی کتاب از زبان نویسنده:
سرنوشت دخترکان خردسال ایرانی همیشه داستان غم انگیزی بوده است. جالب است که همیشه فرمانروایان و امیران و سرداران و… در بیت و سرای خود شماری دختر و خواهر برای مصالحه و رفع و رجوع داشته اند. از هنگامی که به عنوان مورخ با تاریخ ایران سر و کار دارم، همواره این پرسش برایم مطرح بوده است که آیا این هنجار ناشی از پیوندهای سست خانوادگی در سرای فرمانروایان و بزرگان و غیر آنها بوده است، یا حاصل میزان اعتبار حضور زن در خانواده؟ لابد که هر دو عامل در کنار هم نقش داشته اند. و لابد که نقش عامل دوم تعیین کننده تر بوده است!
گاهی با خود فکر کرده ام که لابد شاهان و امیران و بلندپایگان جویندگانی برای شناسایی و یافتن دخترهای بزرگان سر راه داشته اند.و لابد که بزرگان سر راه نیز همیشه از سر احتیاط آماده ی پذیرایی بوده اند. در این میان، ظاهرا تنها چیزی که هرگز مطرح نبوده است و یا هرگز خبری از آن به دست ما نرسیده است، سرنوشت این دخترکان اغلب خردسال است. گویی هم دختر و هم پدر و مادرش، مانند تاریخ، به این قساوت عادت کرده بوده اند. اشاره ای به یکی از این دخترکان را در «تاریخ بیهقی» جانمایه ی این داستان قرار داده ام…