بابا گوریو

معرفی کتاب بابا گوریو
بابا گوریو، مشهورترین اثر انوره دو بالزاک، نویسنده‌ی فرانسوی است که درباره‌ی داستان‌های عشق و سرنوشت عجیب انسان‌ها است. بابا گوریو در اصل از حماسه‌ی پدر بودن و عشق بی‌نهایت پدر نسبت به دخترانش می‌گوید.

درباره‌ی کتاب بابا گوریو
بابا گوریو داستان عشق پدری است که دخترانش را در حد پرستش دوست می‌دارد. اما البته عشقی که بی‌پاسخی از سوی دخترانش باقی می‌ماند. آن‌ها بعد از اینکه ازدواج می‌کنند و میراث فراوانی دریافت می‌کنند، پدر را ترک و به نوعی انکار می‌کنند. اما البته که بابا گوریو، این پدر ثابت قدم همچنان در عشقش ایستاده و در جای جای کتاب، می‌توانیم قصه‌ی این عشق را بخوانیم. مهارت بالزاک در نمایش دادن این عشق، عجیب است. در هر صفحه ممکن است با خود فکر کنیم که این نهایت عشق است. بالاتر از این، درجه‌ای از عشق در جهان وجود ندارد اما باز هم، وقتی چند صفحه جلوتر برویم، شکوهمندی و تلالو عشق را می‌بینیم.

کتاب بابا گوریو را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم
بابا گوریو برای دوست‌داران ادبیات کلاسیک جهان و همچنین کسانی که دوست دارند رمان‌های برجسته‌ی دنیا را بخوانند، جذاب و خواندنی است.

درباره‌ی انوره دو بالزاک
اُنوره دو بالزاک در ۲۰ مه ۱۷۹۹ متولد شد. او نویسندهٔ نامدار فرانسوی است که او را پیشوای مکتب واقع‌گرایی (ادبیات) اجتماعی می‌دانند.

«کمدی انسانی» نامی است که بالزاک برای مجموعه آثار خود که حدود ۹۰ رمان و داستان کوتاه را دربرمی‌گیرد برگزیده‌است. معروف‌ترین آثار او که به فارسی ترجمه شده‌اند، بابا گوریو، اوژنی گرانده، چرم ساغری، زن سی‌ساله، پزشک دهکده و زنبق دره است.

بالزاک در ۱۸ اوت ۱۸۵۰ درگذشت.

جملاتی از کتاب باباگوریو
ویکتورین پدرش را دوست داشت و هر سال، به دیدن او می‌رفت تا بگوید که مادرش هنگام جان‌دادن، او را بخشیده است. هر سال هم، سرش به درِ خانهٔ پدرش برمی‌خورد که با لجاجت و بی‌رحمی بسته بود. برادرش که یگانه واسطهٔ او نزد پدر بود، در مدت چهار سال، حتی یک بار به دیدن او نیامده و کمترین کمکی به او نکرده بود. او در دعا از خدا می‌خواست که چشمان پدرش را باز و قلب برادر را بر او نرم کند و بی‌آنکه گناهی بر آنان بشمارد، هر دو را دعای خیر می‌کرد.

مادام کوتور و مادام ووکر در فرهنگ‌لغت، فحش و ناسزایی نمی‌یافتند که بتواند این رفتار وحشیانه را توصیف کند. وقتی‌که آن‌ها میلیونر پَست و بی‌آبرو را نفرین می‌کردند، بر زبان ویکتورین سخنان محبت‌آمیزی می‌گذشت، شبیه آواز کبوتری زخمی که فریاد درد و رنجش باز از عشق و مهربانی حکایت می‌کند.