انسان در اسارت فکر

زندگي كردن در گذشته وآينده به معناي مشغول بودن ذهن با تصاويري است كه در انبار حافظه انباشته شده است. پديده‎اي هم كه اغراض و تعصبات ذهني انسان را مي‎سازند و حجاب بين او و حقيقت مي‎گردند همين تصاوير هستند. و همين تصاويرند كه انسان نسبت به آنها تعلق و بستگي دارد. و باز همين تصاوير عين الفاظ و كلمات هستند. حالت و كيفيت روحي انساني كه در زمان زندگي نمي‎كند، با انساني كه ذهنش خالي از تعصب است، با انساني كه به تعلقات نمي‎چسبد، با انساني كه از الفاظ براي خود قالب هويتي نمي‎سازد يك حالت و يك كيفيت روحي مشابه است. و آن كيفيت “لاخودي“ است.
اگر درک می کنی که تصاویر شخصیتی علت رنج توست، دست از آنها بردار. لحظه ای که تصاویر از ذهن تو خارج شوند در حال قرار گرفته ای. علت ولگردی ذهن در زمان، وجو همین تصاویر است. ذهن برای حفظ این تصاویر خواه ناخواه مجبور است که در زمان پرسه بزند. اگر تصاویر دست از ذهن ما بردارند ذهن دیگر کاری به گذشته و آینده- جز آنکه باید داشته باشد- ندارد!
اگر ما از فريـب “زمان” آزاد مي‌‎شديم رابطه‌‎مان با “من”،‌ با اين عفريتـي كه در وجودمان لانه كرده است يك كيفيـت همين‌الان و همين‌جايـي پيدا مي‎‌كرد…! اي كاش به ‎آن درجه از ادراك و آگاهـي مي‎‌رسيديم كه مي‎‌ديديم اين عفريت چگونه دارد با فريب زمان زندگي ما را مي‌بلعد و تباه مي‌کند. چگونه دارد زندگي ما را در پوچي هدر مي‎‌دهد. چگونه يك زندگي سطحي، نمايشي و پرنكبت را بر ما تحميل كرده است و ما داريم در فريب فرداي اين عفريت، زندگي واقعي و پرمعنايي را از دست مي‎‌دهيم.