آرتور و جورج

معرفی کتاب آرتور و جورج اثر جولین بارنز

جولین بارنز مهارتهای روایی غیرموازی و تفحص بی نظیر خود را برای داستان دو مرد متولد انگلیس در اواخر قرن نوزدهم به به کار می گیرد. آرتور ، پسر پدری لاابالی و مادر باهوش و توانای اسکاتلندی ، به عنوان پزشک چشم آموزش می بیند ، اما در عوض خالق مشهور شرلوک هولمز و دکتر واتسون می شود. جورج ادلاجی فرزند یک مادر اسکاتلندی و یک روحانی کلیسای انگلیسی است که در پارسی بمبئی متولد شده است. و اینجا – در تفاوت نژادی او – مسئله ی جورج نهفته است.
سالها بعد – یکی با دنیایی با اجدادش خصمانه رفتار می کند برای هویت خود مبارزه می کند ، دیگری کاراکتری که معروف ترین کارآگاه جهان است را خلق می کند و عاشق زنی می شود که در زندگی اش نیست سرنوشت آنها به طور غیرقابل پیش بینی ای بهم پیوند می خورد.
از نخستین سالهای مدرسه ، جورج توسط پسران مزرعه و پلیس محلی مورد هجوم قرار می گیرد. جورج بسیار باهوش ، کم تحرک و با وجدان ، یک وکیل دادگستری می شود و کتابی را درباره قانون راه آهن می نویسد که بسیار افتخارآفرین می شود. اما ایده های شخصی او هیچ فایده ای ندارد: وقتی ورود غیرقانونی مجموعه ای از حیوانات وحشت را به دهکده محلی خود می آورد ، جورج تنها شخصی است که توسط پلیس دنبال می شود و…
با آرتور و جورج ، جولین بارنز دوباره دنیای دقیق گذشته ادواردیان را ایجاد می کند و با همدلی و تخیل خارق العاده خوانندگان را به روابط بین دو مرد دعوت می کند که مسیرهای آنها هرگز به هم نمی رسید مگر بخاطر یک بی عدالتی وحشتناک.

قسمت هایی از کتاب آرتور و جورج 
بچه ای می خواهد ببیند. همیشه همین طوری شروع می شود و این بار هم همین طور شروع شد، بچه ای خواست ببیند. راه افتاده بود و قدش هم به دستگیره در می رسید. نمی توانستی بگویی در کاری که کرد قصدی داشت، صرفأ غریزه سرک کشیدن های دوران کودکی بود، دری بود که باید با فشار بارش می کرد؛ وارد شد، ایستاد، نگاه کرد، کسی آنجا نبود که ببیندش: برگشت و بیرون رفت، با دقت در را پشت سرش بست.
تجربه ای در اتاقی با پرده های کشیده، پسرکی و جنازه ای. نوه ای که با رسیدن به خاطره، دیگر یک چیز نبود و مادربزرگی که، بی نصیب از صفاتی که اکنون بچه رشدشان می داد، به آن وضعیت برگشته بود. پسرک خیره شد؛ و نیم قرن بعد مرد همچنان خیره نگاه می کرد. واقعا چه بر سر آن «چیز» آمده بود، یا دقیق تر بگوییم، موقع تغییر بزرگ واقعا چه اتفاقی افتاد که فقط یک چیز از آن به جا ماند که مقرر بود برای آرتور اهمیتی اساسی پیدا کند.
فاصله بین خانه و کلیسا برای آرتور عادی بود؛ اما تک تک نقاط پر بود از موجودات، داستان ها و دستورالعمل ها. در آن کلیسای سرد سنگی که هفته ای یک بار به آنجا می رفت تا زانو بزند و دعا بخواند، خدا بود و عیسی مسیح و دوازده حواری و ده فرمان و هفت گناه کبیره. همیشه همه چیز خیلی منظم بود، همیشه همه چیز را فهرست برداری و شماره گذاری می کردند، مثل نیایش ها و سرودها و آیه های کتاب مقدس.