کتاب عصیان

درباره ی کتاب:
آدم می تواند تکه ای با ارزش و بی تردید حیاتی از وجودش را از دست بدهد و در عین حال به زندگی ادامه دهد. آدم روی دو پایش راه می رود و یک دفعه از زانو به پایین یک پایش قطع می شود، مثل چاقویی که از دسته اش جدا شود، نه گوشتی هست نه استخوانی و نه رگی. تکه ای چوب؟ یک پای چوبی؟ پای چوبی طبیعی؟ که بهتر از یک پای مصنوعی چفت بدن می شود، بی صدا مانند لاستیک و محکم مانند فولاد؟ می شد بی سر و صدا راه رفت یا با سر و صدا قدم برداشت. می شد با هر دو پا محکم روی زمین کوبید. می شد بالا و پایین پرید. می شد یک پا را در دست نگه داشت، می شد با هر دو دوید. می شد زانوها را هر چقدر که لازم بود خم کرد. می شد مشق نظامی کرد. اما همه ی اینها و خیلی کارها حالا دیگر امکان پذیر نیستند. چقدر از آن زمان که می شد بی صدا پایی را از پس پای دیگر گذاشت گذشته است؟
نیکلاس لزارد درباره ی این کتاب می گوید: داستان روت از منطق کاملا اروپایی و سر راست قصه ی پریان پیروی می کند، منطقی که باعث می شود همه چیز اجتناب ناپذیر و در عین حال کابوس وار به نظر برسد. اگر روت را یکی از زوایای چهارگوشی حساب کنید که رئوس دیگرش کافکا، موزیل و اشتفان تسوایگ هستند خیلی به خطا نرفته اید.