هنر داستان نویسی(گزیده ای از گفت و گو با نویسندگان در پاریس ریویو)

هنگامی که کتاب یا داستانی در دست نوشتن دارم هر روز بامداد هرچه زودتر پس از روشن شدن هوا شروع به کار می کنم. آن موقع کسی مزاحم نیست و هوا خنک یا سرد است و همین طور که می نویسم گرم می شوم. آنچه را قبلاً نوشته ام می خوانم و چون همیشه جایی قلم زمین می گذارم که می دانم بعدش چه می شود، از همان جا ادامه می دهم. می نویسم تا به جایی می رسم که هنوز رمقی باقی مانده است و می دانم سپس چه اتفاق می افتد. پس می ایستم و به زندگی می پردازم تا روز بعد که دوباره به سراغش می روم. برای مثال، اگر شش صبح دست به کار شده ام، ممکن است تا نیمروز ادامه دهم، یا پیش از نیمروز از نوشتن باز ایستم. وقتی دست از کار می کشم بی اندازه تهی، و درعین حال بی اندازه پُر و سرشارم، مانند هنگامی که به دلبر خود عشق می ورزید. اکنون هیچ چیز نمی تواند بیازارد، هیچ چیز نمی تواند رخ دهد، هیچ چیز مفهومی ندارد تا روز بعد که دوباره دست به کار شوم. انتظار تا روز بعد دشوار است…

‌درباره‌ی کتاب هنر داستان‌نویسی اثر جمعی از نویسندگان
برخلاف نامی که برای این کتاب گزیده شده است. این کتاب درواقع مجموعه‌ای از مصاحبه‌هایی با مشهورترین نویسندگان جهان است. همه‌ی این مصاحبات با نشریه‌ی معتبر پاریس ریوی صورت گرفته است و سؤالات تقریباً مشابهی از این نویسندگان پرسیده می‌شود. خواندن این کتاب را به کسانی که عاشق نوشتن و نویسندگی هستند پیشنهاد می‌کنیم. نکته‌ای که درباره‌ی این کتاب جالب است این است که خبرنگار پاریس ریویو قبل از هر مصاحبه شهر و مکانی را که مصاحبه در آنجا صورت گرفته است را توضیح می‌دهد. این امر کتاب را جذاب‌تر و باورپذیری آن را بیشتر می‌کند.

اورهان پاموک، نویسنده و برنده‌ی جایزه نوبل ادبی در مقدمه می‌نویسند: «من با هیچ نویسنده ترک هم سن و سال خودم دوست نبودم و این تنهایی دل‌واپسی‌ام را از آینده افزایش می‌داد. هر بار که می‌نشستم این گفت‌وگوها را بخوانم، تنهایی‌ام از یاد می‌رفت. با خواندن سخنان این نویسندگان، دریافتم که کسان بسیار دیگری هم شور و شوق مرا دارند، که فاصله آرزوها و دستاوردهای من غیرعادی نیست، که نفرتم از زندگی روزمره معمولی نه گونه‌ای بیماری، که نشان هوشمندی است، و باید به خرده عادات شگفت خود بچسبم زیرا همین‌هاست که نیروی تخیلم را برمی‌انگیزد و قلم را یاری می‌بخشد.

احساس می‌کنم درباره فن مان نویسی بسیار چیزها آموختم – چگونه نخستین جوانه در ذهن نویسنده شکفت، چگونه با عشق و مهربانی رشد یافت، با چه دقتی طرح پی‌رنگ ریخته شد، یا اصلاً پی‌رنگی در کار نبود. گاهی نسبت به اندیشه‌ی خاصی درباره زمآن‌که در این گفت‌وگوها به میان آمده بود، واکنش خشمگین نشان می‌دادم و بدین ترتیب عقیده‌ای از آن خود درباره رمان پیدا می‌کردم.»