مغلطه( راهنمای درست اندیشیدن)

گزیده ای از کتاب:
همه ی کتاب های خودیاری باید با یک اعتراف شروع شوند. اعتراف من این است: من به سردبیر نامه می نویسم.«مرد خشمگین هابری»، این منم. هر چند که حالم رو به بهبود است. من دیگر کمتر نامه می فرستم و حتی گاهی نامه ای نمی نویسم. اگر مشاور روانشناسی داشتم احتمالا از پیشرفتم خوشحال می شد. ولی این را هم باید اعتراف کنم که اصلاح عمیقی در شخصیتم ایجاد نشده است. هنوز هم دلم می خواهد آن نامه ها را بنویسم. فقط مسئله این است که چیزهایی که باعث عصبانیتم می شوند ظاهرا کوچک ترین جذابیتی برای سردبیر تایمز ندارند، همچنین برای دوستانم که تعدادشان روز به روز کمتر می شود. آن ها هم وقتی نگرانی هایم را برایشان تعریف می کنم خمیازه می کشند و چشمانشان را می چرخانند یا آن هایی که نامهربان ترند حرف هایم را «دری وری» می نامند. چه چیزی خیلی آزارم می دهد؟ خطاهای استدلال. مغلطه. تفکر آشفته. آن را هرچه می خواهید بنامید: می دانید درباره ی چه حرف می زنم. از آنجا که کتابی به نام «راهنمای درست اندیشیدن» را برای خواندن انتخاب کرده اید، شاید شما مرا بیشتر از سردبیر تایمز و دوستانم درک کنید. و درک کردن چیزی لازم و ضروری است. دنیای مدرن امروز برای آن دسته از ما که خطاهای منطقی آزارمان می دهد جای نفرت انگیزی است. شاید استدلال مردم همیشه به همین بدی بوده، ولی حالا فرصت های بیشتری به دست آمده است تا صورت زشتشان را رو کنند. اگر کسی نگران درد و رنج ما بود برنامه های سوال و جواب رادیو و تلویزیون مانند زمان سوال سانسور می شد. حتی جلسات مجلس هم امروزه پخش می شوند، انگار هیچ شکنجه ای آنقدرها هم بزرگ نیست. چرا ما معترضان اینقدر تنهاییم؟ چرا سایر مصرف کنندگان این تفکر معیوب به عرضه کنندگان یا هر کسی که به حرفشان گوش کند شکایت نمی کنند، درست مثل زمانی که ماشین رختشویی شان چکه می کند یا ماشینشان روشن نمی شود؟
پاسخ ساده است: اکثر مردم متوجه مشکل نمی شوند…