غول مدفون

«اکسل» و «بیئتریس»، زوجی سالخورده که با عشق و علاقه با هم زندگی می کنند، پس از مدت ها تحمل رفتارهای بد اهالی روستا، تصمیم می گیرند سفر کنند؛ سفر به روستای دیگر که می دانند پسرشان آنجا انتظارشان را می کشد. اما مگر آنها فرزندی دارند؟ اگر دارند چه بر سرش آمده؟ یادشان نمی آید! آنها هم مثل دیگر مردم دهکده فراموشی گرفته اند. غول فراموشی در دهکده جا خوش کرده و آرام آرام در حال محو کردن خاطرات، جزییات روابط و حتی حس هاست. پس بعضی اهالی تصمیم می گیرند غول را بیدار کنند و برخی اصرار به ادامه حضور پر رنگ فراموشی و زنده نشدن خاطرات دارند…
درگیری انسان ها با خاطراتشان همواره یکی از دغدغه های ایشی گورو بوده. او در این رمان تصمیم نهایی را بر عهده اهالی می گذارد؛ رهایی از خاطرات یا رو به رو شدن با آن؟
گزیده ای از کتاب:
هنوز از آن گذرهای پیچ در پیچ یا مرغزارهای ساکت و آرامی که بعدها مایه ی شهرت انگلستان شدند چندان نشانی نبود. در عوض از هر سو مایل ها مایل اراضی متروک بود و بایر؛ و این گوشه و آن گوشه، کوره راه هایی بر سینه ی تپه های پر فراز و نشیب یا خلنگ زارهایی بی روح و غمبار. بیشتر جاده های به جا مانده از دوره رومی ها در آن زمان بریده یا زیر توده های خس و خاشاک گم شده بود و بسیاری از آنها در کام پهنه های بیابان فرو می رفت.
رودها و باتلاق ها در پس پرده های یخین مه پنهان می ماندند، بستری بسیار مناسب برای دیوهایی که هنوز بومی این سرزمین بودند. مردم آن حوالی که خدا می داند از سر چه یاس و استیصالی به سکنا در آن نقاط آکنده از خون و غم تن می دادند به حتم از آن موجودات وحشت داشتند، موجوداتی که صدای نفس نفس زدن هایشان مدت ها پیش از برآمدن پیکرهای زشت و کریهشان از دل مه به گوش می رسید…