صداي انساني و تئاتر جيبي

صداي انساني يك تراژدي است، تراژدي تك‌نفره در يك پرده. بازيگرش يك زن است، زني در اتاقش، زني كه با مردش وداع مي‌گويد. تنها يك تلفن آن‌ها را به هم براي لحظاتي پيوند مي‌دهد. ژان كوكتو در زمان خودش بسيار نوآور و پيشرو بوده است و از خصوصيات اين نمايش‌نامه‌ مدرنيته و در عين حال فرازماني بودن آن است. مدرنيته‌اي كه از جاودانگي اثر نمي‌كاهد، مدرنيته‌اي با عمق و نگاهي فرا‌زماني. صداي انساني، مانند ساير تراژدي‌هاي بزرگ، تاريخ مصرف ندارد و زمان را در مي‌نوردد. با اين‌‌كه نزديك يك قرن از نوشتنش مي‌گذرد، هر بار كه آن را مي‌خوانيم و روي صحنه مي‌بينيم، تكان‌دهنده و منقلب‌كننده است. به اين دليل است كه يكي از پر‌اجرا‌ترين نمايش‌نامه‌هاي فرانسه است و خواهد بود و اين از خصوصيات شاهكارهاست. تمام رمان‌ها، ترجمه‌ها و هم­چنين رساله‌ي شهلا حائري در نشر قطره به چاپ رسيده است.